Patryk Witczuk: Kocha się nie tylko 14 lutego

I są Walentynki, święto dla wszystkich szczęśliwie (przynajmniej tak powinno być) zakochanych osób. Jest pięknie, cudownie, romantycznie, słodko i czerwono - od różyczek, baloników i serduszek. Jest to jednak też święto pełne hipokryzji, próżności i... dziwactwa.

14 lutego to święto, w którym udział bierze pewnie z 95 procent par: zarówno tych młodych, które dopiero uczą się miłości, a "razem na zawsze" zazwyczaj kończy się u nich szybciej niż rejs z Gdyni do Karlskrony, aż po tych starszych, małżeństwa. Dla wielu z nich tak ważna jest to data, że w kalendarzu jest traktowane czerwonym grubym markerem.

Idąc tego dnia ulicami naszego pięknego miasta, już od wczesnych godzin można zauważyć, jak ludzie obu płci biegają ze sklepu do sklepu, z kwiaciarni do kwiaciarni i do cukierni, a i też do jubilera. W żadnym innym dniu roku, nie ma czegoś takiego. Nawet przed Świętami Bożego Narodzenia i wyścigu po ostatniego dostępnego karpia tak to nie wygląda.

W sklepach najczęściej poszukiwane są słodkości w kształcie serduszek, gigantyczne pluszowe misiaczki z napisem "Kocham Cię" na brzuszku, ale i przygotowane wcześniej na tę okazję kwiatuszki. Później wieczór, robi się już romantycznie. Wcześniejszy wyścig zamienia się w publiczne okazywanie sobie uczuć: w samym centrum miasta, nad jeziorkiem, pod marketem. Wszędzie pełno ludzi w różnym wieku, którzy trzymając się za rękę, całując, mówią do siebie "Tylko Ciebie kocham" i dziękują sobie za ten piękny dzień. Kreatywniejsi zabierają swoje drugie połówki na romantyczną kolację przy świecach (w dobie COVID'a, który raczej miłości nie lubi, może być o to ciężko - pozostaje jedzonko na wynos), z płatkami róż na stoliku. I też jest piękna atmosferka.

Niby fajnie, prawda? Nie mam absolutnie nic do ludzi zakochanych, do par i miłości, bo o to też przecież w życiu chodzi, żeby kochać i być kochanym. Jednak 14 lutego to dzień - oprócz tych wszystkich pyszności i słodkości - pełen hipokryzji. Naprawdę dziwny jest to dzień, bo przecież kocha się nie tylko przez te 24 godziny, a cały rok. Czy naprawdę warto się tak "spinać", by "ten dzień był wyjątkowy"? Lepiej przecież starać się robić tak, aby każdy dzień był wyjątkowy i szczególny, a nie tylko ten jeden lutowy. A znam bardzo dużo par, które 14.02 są dla siebie cudowni i kochani niczym Edward VIII i Wallis Simpson (a przynajmniej na początku ich miłości), a później przez resztę roku, są dla siebie praktycznie niewidzialni, nie okazują sobie nawet większych uczuć. Ot, jest związek na papierku i koniec. Finito.

Szczerze, to z roku na rok, mam coraz większą obojętność i pogardę dla Walentynek. Powtórzę się: "Walentynką", ale taką naprawdę wyjątkową, dla kochanej osoby, powinno się być 365 dni w roku, przez 8760 godzin rocznie. To wszystko, co dzieje się 14 lutego, wydaje się za bardzo "podkoloryzowane", takie robione typowo "pod publiczkę", zamiast wyłącznie w swoim gronie. Takie "Jak mocno mnie kochasz? Pokaż to wszystkim". Nagle ludziom przypomina się, że jednak trzeba kochać, mówić właśnie "Kocham Cię". A może to tak ma działać? Nie wiem, w każdym bądź razie ze świętami tak już bywa, że jednym się podobają, a drudzy mają je w głębokim poważaniu. Tylko, że właśnie te niektóre święta, których i tak jest przecież sporo w kalendarzu, powinny wyglądać zupełnie inaczej niż wyglądają.

A na zakończenie powiem, że w pamięci mi utkwił obraz jednej dziewczyny, która kilka lat temu 14.02 w naszym pięknym szczecineckim parku "uciekła" od swojego chłopaka, który ją zdenerwował, a sama poszła na ławkę i zjadła czekoladki, które miała przygotowane dla swojej miłości. Do następnego!