Komunikacyjny koszmar w Szczecinku. Wystarczy jeden zepsuty autobus i pół miasta stoi

Wystarczył jeden zepsuty, osławiony elektryczny autobus, który zatrzymał się na wysokości muszli koncertowej, by wszyscy byli świadkami komunikacyjnego horroru w centrum miasta. Na całej długości ul. Ordona i dalej, aż do ronda przy ul. Mierosławskiego, utworzył się gigantyczny korek. Nie stało się to po raz pierwszy i świadczy o wyjątkowo niewydolnym układzie komunikacyjnym centrum Szczecinka. Dlaczego tak jest?

Poczyniona w tym czasie modernizacja ul. Warcisława i Wyszyńskiego nie zmieniła ich przepustowości. Przy pozostałych głównych ciągach ulicznych, jeśli nawet próbowano je modernizować, za każdym razem zadowalano się jedynie półśrodkami, ograniczając się do wmontowania w istniejące skrzyżowania rond. Przy tym natężeniu ruchu, jakie jest w tej chwili, układ wewnątrzmiejskich arterii jest archaiczny i przystaje raczej do dawno minionej epoki konnych wozów oraz ciężarówek z dostawą towarów do sklepów MHD i PSS,  a nie obecnej ilości pojazdów. 

Dzięki budowie obwodnicy w ciągu S11 udało się rozwiązać w nowoczesny sposób jedynie ruch tranzytowy. Przeniesienie tranzytu ze „starej” obwodnicy (ciąg ul. Sikorskiego, Słowiańska, Cieślaka i Narutowicza) wbrew oczekiwaniom nie zmniejszyło natężenia ruchu na osi ulic centralnych. Szczecinek - z racji swego położenia na przesmyku pomiędzy dwoma jeziorami oraz przebiegiem szlaków kolejowych - ma specyficzny układ przestrzenny. Od setek lat taką rolę głównej osi komunikacyjnej pełniła ul. Bartoszewskiego i Boh. Warszawy. To był komunikacyjny kręgosłup miasta. Po ich przekształceniu na deptaki nie doczekaliśmy się arterii komunikacyjnej o przepustowości adekwatnej do tej wielkości miasta, jakim jest Szczecinek.

Główną wewnątrzmiejską osią komunikacyjną na linii wschód – zachód jest ul. Lipowa, Jana Pawła II, Kościuszki (Koszalińska - równoległa). Na linii pd – pn ul. Wyszyńskiego, Warcisława (Klasztorna - równoległa) i Pilska (Szczecińska). Nietrudno zgadnąć, że dwie osie przecinają się na rondzie przy skrzyżowaniu ul. Lipowej – Jana Pawła II. Jeżeli na linii pn – pd ruch może być rozłożony na co najmniej trzy główne ciągi komunikacyjne (ul. Mickiewicza, Piłsudskiego, Słowiańska -Sikorskiego – Cieślaka), to na osi wschód-zachód taką rolę pełni jedynie ul. Jana Pawła II i ul. Ordona. 

Owszem, taką dodatkową arterią jest ul. Narutowicza („stara” obwodnica), tyle że jej mankamentem jest peryferyjne położenie względem centrum. W tej sytuacji najważniejszym elementem wymagającym przekształcenia i dostosowania do współczesnych wymogów komunikacji śródmiejskiej jest ul. Ordona i Jana Pawła II. 

Czyniono zarzuty o braku odpowiednich funduszy. Przypomnijmy, że oprócz pieniędzy z budżetu miast,a o finansowaniu z innych źródeł (oprócz kredytów bankowych) tak jak to się dzisiaj dzieje - nie było mowy. Były też zarzuty natury politycznej.

To właśnie wtedy pojawił się pomysł, aby główną oś komunikacyjną na linii wsch.-zach. tworzyła ul. Lipowa, poszerzona do dwóch jezdni. To w tym czasie postanowiono o stopniowej likwidacji północnej pierzei tej ulicy. Jej przedłużeniem miała być również dwujezdniowa ul. Jana Pawła II, którą w tamtym czasie na roboczo zwano Noworzeczną. Nowa arteria miała się kończyć jednokierunkowymi ulicami Koszalińską i Kościuszki (tylko na jej niewielkim odcinku).  

Po wielu perturbacjach, a i braku chęci do podejmowania nie zawsze popularnych decyzji (no bo co na to powiedzą wyborcy?), dwujezdniowa trasa skończyła się przy skrzyżowaniu z ul. 1 Maja, przechodząc dalej w jedno pasmo. Na domiar złego, już za kadencji burmistrza Jerzego Hardie-Douglasa postanowiono definitywnie zrezygnować z idei uczynienia tej śródmiejskiej, z prawdziwego zdarzenia arterii komunikacyjnej, na rzecz budowy śródmiejskiego parkingu.

Przeważyły interesy grupowe, a nie całej wspólnoty oraz potrzeba chwili. Tym sposobem, zamiast śródmiejskiej arterii o należytej przepustowości - ul. Jana Pawła II od skrzyżowania z ul. 1 Maja do ul. Kościuszki, mamy wąską, zapchaną dróżkę z przejściami dla pieszych, kolizyjnym w tym miejscu przystankiem autobusowym, a także kompromitującym pomysłodawców wyjazdem z ul. Podwale. Kiedyś, po latach, burmistrz Goliński przyznał się do błędu zaniechania. 

Za każdym razem zadowalano się rozwiązaniami doraźnymi i fragmentarycznymi. Nic też dziwnego, że przy tak dużym natężeniu ruchu jakie jest obecnie, ani ul. Ordona, która z racji swego położenia (park miejski) powinna być raczej deptakiem, ani wąska ul. JP II – nowoczesnej, przepustowej, po prostu nic śródmiejskiej  arterii nie zastąpi. Brak myśli perspektywicznej obejmującej przyszłość dalszą niż jutro, to akurat w przypadku Szczecinka najwyraźniej już miejscowa, niechlubna tradycja.  

Jerzy Gasiul