Dziki, czyli dworek, kościół i zajazd

Dziki leżące tuż za przesmykiem pomiędzy miniaturowym jeziorem Dziki i mocno rozciągniętym jez. Remierzewo, to do dzisiaj miejsce zupełnie zapomniane. Położone było niegdyś tuż przy granicy sowieckiego poligonu Borne Sulinowo. W latach 70. ubiegłego wieku plaża w Dzikach była bardzo popularnym miejscem wypoczynku sobotnio-niedzielnego pośród mieszkańców Szczecinka. Co ciekawe przyjeżdżali tutaj także sowieccy oficerowie ze swoimi rodzinami. Ich szczególnie ulubionym okolicą była północno-wschodnia zatoczka jez. Remierzewo otoczona zewsząd bagnistym terenem. Przejeżdżano tutaj z namiotami i przyczepami kempingowymi. Wszystkich przyciągała piękna, dzika przyroda, szeroka porośnięta trawą plaża, a także źródełko, z którego do dzisiaj bije krystalicznie czysta woda. Jez. Remierzewo jest wyjątkowo urokliwe. Ma ok. 4 km długości, a w najszerszym miejscu ok. 420 m, przy maksymalnej głębokości – 24,9 m. Z biegiem lat wszystko się popsuło. Dawną plażę ogrodzono płotem (potem płot rozkardziono), a przyległe mokradła ze źródełkiem i strumyczkiem z czasem porosły chwastami i wielkiemu krzakami. Przez krótki czas istniała tuż nad wodą pijalnia piwa, ale pożar stawił ją do gołej ziemi. Po niegdysiejszej popularności pozostały już tylko wspomnienia. 

Pierwsza wzmianka o Dzikach pochodzi z XIV wieku. Wieś została założona około 1560 roku, ponoć jej założycielem był niejaki Schulte. Jej niemiecka nazwa Dieck wywodzi się od staronordyckiego diek, oznaczającego staw lub jezioro. 30 lat po założeniu, naliczono tam 14 chłopów pełnorolnych i 8 zagrodników. Na początku XIX w. liczba mieszkańców wzrosła do 125, a od 1939 r. do końca wojny ok. 225. Do 1945 roku w Dzikach znajdowała się szkoła, kościół, poczta i gospoda oraz usytuowany na wysokiej skarpie nad jez. Remierzewo – dworek. 

Ten ostatni w okresie został gruntownie przebudowany, zatracając swoją pierwotną architekturę. Najstarszym obiektem we wsi był szachulcowy kościół. Świątynia usytuowana była na wysokim brzegu jez. Dzicze. W licu ściany szczytowej, posiadała czworokątną wieżyczką, zwieńczoną iglicowym dachem. Od strony kruchty usytuowana była wolnostojąca dzwonnica z dwoma dzwonami. Wiadomo, że jeden z nich pochodził z 1575 r. zaś drugi z 1938 r. Po wojnie władze nie zgodziły się na przekazanie kościoła. Dodajmy, że we wsi znajdowała się siedziba PGR. Jak widać na zdjęciu wykonanym w 1959 r., kościół był już w ruinie. Dzisiaj w jego miejscu zachowały się jedynie fragmenty kamiennego muru z dawnego, przykościelnego cmentarza oraz stare drzewa z potężną lipą. 

Do czasów współczesnych przetrwały tyle, że w mocno zmienionej formie, takie obiekty jak szkoła, poczta i zajazd. (jg)

artykuł ukazał się 21.07 w tygodniku Temat