Uliczka na końcu miasta. Tam, obok torów

Takich zakątków w Szczecinku, gdzie pasały się konie i krowy jeszcze w 1976 r. (data powstania zdjęcia) nie trzeba było daleko szukać. Takie widoczki najczęściej trafiały się nie tylko na odległych przedmieściach, ale także bliżej centrum np. przy ul. Lipowej lub Koszalińskiej.

Mama dwuletniego chłopczyka pokazuje dziecku, jak wygląda konik. „Miejskie” dziecko widzi zwierzę po raz pierwszy w życiu i nic dziwnego, że rozpiera go ciekawość.

Takich zakątków w Szczecinku, gdzie pasały się konie i krowy jeszcze w 1976 r. (data powstania zdjęcia) nie trzeba było daleko szukać. Takie widoczki najczęściej trafiały się nie tylko na odległych przedmieściach, ale także bliżej centrum np. przy ul. Lipowej lub Koszalińskiej.

Scena z konikiem i stertą obornika na pierwszym planie została utrwalona na ul. Kwiatowej. Nieznającym topografii wschodniej części miasta podpowiadam, że ulica biegnie równolegle do toru kolejowego w kierunku Białogardu. Torowisko jest tuż za płotem przydomowych ogrodów.

Niegdyś do tego miejsca sięgał dworzec towarowy z rozległymi bocznicami, a zaczynał się on od toru tymczasowego przejazdu kolejowego. Przejazd, choć nieczynny, istnieje do dzisiaj. Swoje powstanie zawdzięcza stacjonującej tuż obok jednostce armii sowieckiej. Tuż za nim, niezależnie od pory roku, stały mieszkalne, pomalowane na zielono wagony robotników kolejowych. Dwie odnogi torowiska szerokim łukiem prowadziły do nieczynnego dziś od wielu lat i mocno już zdewastowanego spichlerza. Drugi tor biegł do ramp zespołu magazynów z tekstyliami, odzieżą i obuwiem a także wyrobami przemysłu chemicznego. Dzisiaj dawne torowiska znaczy jedynie bujna trwa.

Ulica Kwiatowa w pierwszych powojennych miesiącach stała się dla wygnańców z kresów wschodnich przedwojennej Rzeczypospolitej wizytówką Szczecinka. To właśnie tutaj, w miejscu niegdysiejszej górki rozrządowej, na kolejowej bocznicy czekały pociągi towarowe z repatriantami.

Ulica Kwiatowa w latach 70. i jeszcze długo potem, nie miała utwardzonej nawierzchni. Podczas dużych opadów zamieniała się w błotnistą breję, po której nie sposób było przejść. Zdjęcie powstało w tym samym czasie, kiedy od strony ul. Wiejskiej, na właśnie zniwelowanej górce, rozpoczynała się budowa kilku domów jednorodzinnych. Były to jakże popularne w tamtych latach piętrowe „klocki” – rzecz jasna obowiązkowo z piwnicą, by w razie potrzeby można było zaadaptować ją na dodatkowe mieszkanie. Materiały budowlane były towarem deficytowym dostępnym na przydział i dlatego stawiano je z tego co można było kupić lub załatwić. Nic też dziwnego, że najbardziej popularnym materiałem na ściany były często własnoręcznie wykonywane bloczki żużlowo-betonowe. Żużel służył także do ocieplenia stropodachów.  

Dzisiaj wysoka zieleń skrywa to, co powstało w tamtych odległych już latach.

Bardzo zmieniła się także sama ulica. Obecnie jest tu asfaltowa jezdnia, chodniki wyłożone kostką betonową, a za zielenią przydomowych ogrodów widać w zdecydowanej większości odnowione przedwojennej proweniencji domy. Większość z nich, po generalnym remoncie zatraciło swój pierwotny wygląd.

Jerzy Gasiul