Na leśnej polanie: Komu jest potrzebny zrujnowany dworzec?

Każdorazowy pobyt na szczecineckim dworcu kolejowym jest niemalże traumatycznym przeżyciem. Tak przynajmniej odczuwają to ci, którzy pamiętają go z niezwykle dawnych czasów.

Ówczesny dworzec kojarzył się z zapachem pary i dymu z parowozów, tłumami pasażerów i przeciskających się po zatłoczonych peronach wózków akumulatorowych z pocztowymi przesyłkami. Oczy cieszyły wiszące pod zadaszeniem peronów gazony z pelargoniami. Pergola z pnączami przy peronie pierwszym oraz żywopłot stanowiły niezwykle skuteczną izolację od otoczenia.

Dzisiaj w tym właśnie miejscu błoto po kostki. Nic dziwnego, wszakże tędy prowadzi najkrótsza droga do peronów i przejścia podziemnego. To ostatnie odmłodniało i ma nawet windy dla niepełnosprawnych. Co prawda, ma się to do otoczenia niczym prom kosmiczny do rzecznej krypy, ale to też dowód na to, jak wielka jest przepaść technologiczna pomiędzy XIX i XXI wiekiem.

W zdecydowanej większości ci, którzy chcą skorzystać z pociągu, kupują bilety już nie w kasie, ale poprzez internetową aplikację. Jest wygodniej i unika się odrazy związanej z wyglądem poczekalni oraz holu. Już podczas otwarcia drzwi najlepiej korzystać z… nogi. W ten sposób uniknie się dotykania tego czym zostały upaprane. Ich całkowite zamknięcie jest niemożliwe a to z powodu mocno zużytych i skrzypiących zawiasów.

Pulpit przy kasach niegdyś wykonany z lastryka jest niczym gigantyczna tarka. Jak to się fachowo określa, wypłukana została „warstwa wiążąca”. Zamiast niej pomiędzy grysem zalega nieusuwalna warstwa brudu. Pomiędzy  i na wierzchu ujawniły się  i są brudne. Dla mniej odpornych powinien być gdzieś obok podajnik z jednorazowymi rękawiczkami.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności większość jarzeniówek - sądząc z ich stanów pamietających jeszcze pierwszych sekretarzy PZPR - nie świeci. Panujący półmrok wbrew pozorom ma też swoje dobre strony. Po prostu nie widać łuszczącej się i spadającej w postaci spadochronów farby. Trudno zauważalne są także haki na ścianie w miejscu gdzie w dawnych czasach był podświetlany rozkład jazdy. Ten i tak dość krótki opis szczecineckiego kolejowego Mordoru i tak nie oddaje tutejszej rzeczywistości.

Większość dworcowych (stacyjnych) obiektów rozebrano już kilkanaście lat temu, a część gruntów pod nimi udało się nawet opchnąć. Już wtedy stało się jasne, że dworzec nikomu już nie jest potrzebny. Apogeum jego niepotrzebności nastąpiło na początku lat 90. kiedy znaczący w lokalnej strukturze i do tej pory „podziemny” związkowiec awansował na sam szczyt kolejowej drabiny. To wówczas zaczęły się niegdyś wcześniej nieznane redukcje i oszczędności. Jednym z takich działań była „redukcja” do poziomu nasypu drugiego toru pomiędzy Szczecinkiem a Czarnem. Olbrzymia część kolejarzy odeszła na wcześniejsze lub późniejsze emerytury lub po prostu zwolniona w wyniku - jak wtedy mówiono – restrukturyzacji. Być może w najbliżej przyszłości do obsługi pasażerów wystarczy na nocną i dzienną zmianę po jednym dyżurnym ruchu i kasjerki? Szansę na przetrwanie ma jedynie XIX-wiecznej proweniencji budka z kiblami.

Już tylko wielokadencyjni radni zapewne pamiętają, ile lat temu rozpoczęły się pomiędzy ratuszem a PKP targi dotyczące ewentualnego przejęcia, niepotrzebnego już PKP dworca. To, że dworzec jest zabytkiem niewiele znaczy, jeśli uświadomimy sobie, że bez żadnych wahań można było rozebrać kilka innych równie zabytkowych obiektów na terenie stacji. Jak widać rygorystyczne prawo dotyczące ochrony zabytków na terenie PKP nie obowiązuje.

Wszystko się rozpoczęło jeszcze za poprzedniego burmistrza, którego działania spowodowały, że szczecinecki dworzec nie został ujęty w programie dotyczącym dworcowych inwestycji. Po jego przekazaniu obecny burmistrz pozostał więc jak na lodowisku. Gdyby nie pani poseł w randze wiceministra - nie byłoby nawet tak w istocie skromnego dofinansowania, jakie zaoferowano. Na razie odbyły się już dwa przetargi. Czy w trzecim zostanie wyłoniony wykonawca? Akurat w tej kwestii trudno choćby o promyczek nadziei. Oferowana cena doszczętnie rujnuje budżet miasta.

A tak na dobrą sprawę komu potrzeby jest stary dworzec? PKP lada moment, akurat na to otrzymali fundusze, rozpocznie budowę przystanku Szczecinek Bugno, oddalonego od przystanku Szczecinek Chyże zaledwie kilkaset metrów. Na Chyżym już bardzo dawno temu w poziomie parteru, tam gdzie była poczekalnia i kasa biletowa, zamurowano okna i wejścia. To prawda, że jego wygląd mocno kontrastuje z tym co widzimy na pięknych obrazkach w mediach. Tam nowoczesność, beton, szkło i aluminium - tutaj chlew.   

Tutejsi do takiego widoku dawno już przywykli. Trzęsienia ziemi nie będzie, jeśli pewnego dnia i na tym dużym dworcu w oknach zamiast szyb pojawi się gazobeton, za to na parkingu przystankowa wiata (wydzierżawiona od KM) z podświetlanym napisem „poczekalnia PKP - bilety nabywać u konduktora” .

Jerzy Gasiul