Łóżko, przyczepa, niemieckie salami

Początek lat 90 upłynął pod znakiem ulicznego handlu. W tym czasie sklepy były wyłącznie państwowe, a ten, kto chciał handlować - musiał swego miejsca szukać na… chodniku lub deptaku.

Jedyną ulicą w Szczecinku zamienioną na deptak była tylko ul. Bartoszewskiego (wtedy jeszcze ul. 9 Maja) - jedno z najbardziej uczęszczanych miejsc. Nic dziwnego, że każdą wolną przestrzeń wykorzystywano pod ustawienie straganu w postaci stolika turystycznego, szczęki, przyczepy kempingowej, a nawet polowego łóżka. Najtańszym i wcale nierzadko praktykowanym sposobem była sprzedaż na rozesłanej na asfalcie gazecie. Z reguły oferowano towar pochodzący z tzw. indywidualnego importu – no może dokładniej z tego, ile się dało przewieźć przez polsko-niemiecką granicę.  

Od początku władze miasta próbowały cały czas uliczny handel ucywilizować. Stawiającym pierwsze kroki w tym biznesie zaproponowano drewniane kioski typu JG (zwano gasiulówkami od nazwiska projektanta) , które można było stawiać  niemalże na każdym wolnym do tej pory miejscu. Projekt kiosku był dostępny za drobną opłatą  w …kasie Urzędu Miasta.

Kioski budowano własnym sumptem, a wtedy z jakością i wiernością z projektem rozmaicie bywało. Produkcją przemysłową zajmowała się także spółdzielnia Terbud przy ul. 1 Maja. Na terenie miasta postawiono kilkanaście kiosków, a wiele z nich dziwnym trafem pojawiło się nawet w mniej lub bardziej odległych od Szczecinka miastach. 

W tym też czasie za „blaszakiem” w miejscu dzisiejszego wielkiego parkingu wyznaczono miejsce pod kioskowe centrum handlowe. Docelowo na błotnistym placu miało się pojawić aż 38 pojedynczych i podwójnych kiosków.

Ostatecznie powstało tu zaledwie kilka.

Od strony ul. Boh. Warszawy na istniejącym parkingu ratusz wyznaczył enklawę, gdzie można było ustawić namioty i stoiska zadaszone. To właśnie targowisko uwieczniono na zdjęciu pochodzącym z 1994 roku.

Jednym z pierwszych działań Rady Miasta w dziedzinie porządkowania własności była tzw. prywatyzacja handlu. Rzecz jasna, dotyczyło to jedynie sklepów ulokowanych w budynkach komunalnych. Radni zaproponowali, aby lokale dzierżawiły dotychczasowe załogi. W ten sposób, z czasem większość z nich została po nadzwyczaj preferencyjnych warunkach sprzedana na rzecz dzierżawców. Był to też czas, kiedy z tego rodzaju biznesu powstała niejedna fortuna.

Jerzy Gasiul