Zenek: Mea culpa

Czasem, jak se tak człek siędzie i se powspomina to STRACH SIĘ BAĆ! Niestety, mnie się tak właśnie porobiło. Rumieniec zawstydzenia, ba wielkiego wstydu, na lica me wypełznął i piekł niemiłosiernie, a i oczu swych nie miałem gdzie podziać, a wyrzuty sumienia sen zakłócały. Bo jakże ja tak mogłem naród nasz ogłupiać, a z ludu pracującego miast i wsi kpiny se urządzać? Jak mogłem tom mylną drogą iść i na manowce inszych za sobą ciągać? Ech, czas nastał by głowę popiołem posypać i winy swe wyznać, w pierś się uderzyć i rzec publicznie MEA CULPA, co bez zwłoki zbędnej czynię.

Bo też mnie podkusiło i miast zawód jakowyś zdobyć, to ja nieopatrznie szkołę pacykarstwa żem ukończył, nie wiedzieć czemu przez poniektórych szumnie plastyczną zwaną. Zara potem w kamasze mnie wzięli w dłonie zamiast oręża, pędzle mnie wcisnęli. Rozkaz właściwie jeden padł: do malowania plansz odmaszerować! Rozkaz to rozkaz, rękawy trza było zawinąć i do radosnej twórczości i w efekcie mającej uświadamiać szare masy żołnierskie się wziąć. A przecie (i tu przyznaję się bez bicia), to com malował, to delikatnie rzecz ujmując, były istne herezje. Niemce te z RFN to rewizjoniści, Amerykanie imperialiści, a ZSRR to przyjaciele. Socjalizm dobrem narodu, kapitalizm gnębicielem ludzkości itd., itp. 

O tym ile takiego paskudztwa spod mej ręki wyszło i ilu żołnierzy żem tym otumanił zmilczę, gdyż wstyd mnie chwalić się nie pozwala. A gdy poszedłem do cywila, to było jeszcze gorzej... Jako dekorator wystaw sklepowych wtedy kit straszny klientom wciskałem. Malowałem na ten przykład ryby zachęcając do ich spożywania wiedząc, że w sklepie ryb nijakich nie ma, bo nie dowieźli. Nawijałem makaron ludziom na uszy, życząc im na reklamach ściennych radosnych i udanych zakupów, mając absolutną świadomość, iż poszukiwany towar można w sklepach dostać wyłącznie spod lady. Na dodatek... za to kitu wciskanie brałem pensję, czyli pieniądze! 

Gdy w roku siedemdziesiątym piątym ubiegłego stulecia województwo koszalińskie (było wtedy takie) zostało gospodarzem ogólnopolskich dożynek, ja z obranej łoszukańczej działalności pacykarskiej żem nie zrezygnował, niestety zresztą. Dniami i nocami, od świtu do zmierzchu, nie szczędząc sił i talentu, malowałem na wielkich formatach płyty wiórowej rolników oraz robotników dodając im sił w ich codziennej pracy i trudzie. Hasłami utwierdzałem onych w przekonaniu, iż obrana przez przewodnią siłę narodu droga, jest słuszna i wiedzie nas ku szczęśliwości ogólnej. 

Było tego tyle, że starczyło na każde przydrożne pola miejscowych PGR-ów. A jakby tego było mało, to dodam, że poniektóre elewacje budynków też upiększyłem. Zwłaszcza jedną pamiętam, z wizerunkiem robotnika śmiało spoglądającego w świetlaną przyszłość i hasłem „Przewodzi partia”. 

A gdy PRL się skończył, to przestałem kroczyć ową mylną drogą, bo wraz z ustrojem szlak ją trafił. Plansze jako budulec w obejściach miejscowej ludności wykorzystane zostały. Elewacje zamalowano gustownymi barwami. Niestety, czynność ta co kilka lat musiała być powtarzana, gdyż peerelowskie farby z piekła rodem się łokazały i co rusz spod nowej powłoki wyłażąc treścią paskudną straszyły.

A ja cały czas nic ino: MEA CULPA i MEA CULPA, tyle że już z całkiem inszego powodu, gdyż ten robotnik i to hasło com je 41 lat temu namalował znowu na wierzch wylazło. Choć jeśli się temu przytomnie przyjrzeć, to właściwie wstydzić się już nie ma czego. Wszak partia znowu przewodzi i nawet jeśli suweren kiedyś przewodnictwa ją pozbawi, to przewodzić będzie i tak, tyle że insza bo ona, znaczy się partia, tak już ma.

Maciej Gaca