Pan Mieczysław wysyła kartkę z Mysiej

Mysia Wyspa, ze względu na swoje położenie, stanowiła zarówno dla mieszkańców jak i przyjezdnych jedną z najważniejszych atrakcji. Z jej brzegów widać miasto jak na dłoni. Podróż „Księżną Jadwigą” trwała niecałe 15 minut. Kogo nie było stać na bilet, mógł skorzystać ze znacznie tańszego promu kursującego pomiędzy półwyspem przy miejskim stadionie, a położonym po drugiej stronie Trzesiecka niewielkim wzniesieniem. Zaopatrzony na drogę w kanapki i napoje, skrajem jeziora wędrował do wyspy. Bardziej majętni wynajmowali łodzie. 

Na początku XX wieku, oprócz rachitycznych, byle jak skleconych pomostów, przy brzegu stała skromna, drewnianej konstrukcji, letnia restauracja. Od strony jeziora można było przycupnąć na ławie i nakrytych ceratą stołach zrobionych z deski umocowanej na wbitych w ziemię słupkach. Przyznajmy, że z dzisiejszego punktu widzenia warunki nieco spartańskie. Najwyraźniej w tamtych odległych czasach nie miało to większego znaczenia. Liczyła się sama przyjemność obcowania z dziką przyrodą. 
Do naszych czasów zachowało się całkiem sporo pocztówek przedstawiających Mysią Wyspę. Ta jest dość niezwykła. Na odwrocie widnieje napisana ołówkiem po polsku korespondencja, której autorem jest nieznany z nazwiska Mieczysław – najpewniej żołnierz odbywający tutaj w Szczecinku służbę wojskową. W tym czasie, pośród żołnierzy nie brakowało również Polaków – mieszkańców będącej pod niemieckim zaborem Wielkopolski. Na pocztówce widnieje data stempla pocztowego - 27 sierpnia 1911 roku. 
Mej najdrożej Werciuchnie zasyłam miłe i serdeczne pozdrowienia z myszej wyspy, ponieważ zrobiłem dziś po południu taką małą wycieczkę łódką na nią przez Streitzigsee, bo nie można wciąż siedzieć w tem gnieździe. Ściskam i całuję cię po tysiąc razy twój Mieczysław. 
Co miał na myśli autor pisząc o „siedzeniu w tem gnieździe”, tego się już nigdy nie dowiemy.                     (jg)