K.Serafiński: Dlaczego Tusk atakuje Lewicę?

Ostatnio dużo krytyki wywołała wypowiedź Donalda Tuska, jaka padła w czasie jego wystąpienia w Zambrowie - w której straszył on rzekomą przyszłą współpracą Lewicy z Prawem i Sprawiedliwością. Takie sugestie padały jednak już wcześniej ze strony PO i osób z nią związanych. Dlaczego Tusk stale atakuje Lewicę, jednocześnie żaląc się, że Lewica nie chce wspierać PO?

Politycy PO oraz ludzie wspierający tę partię - tacy jak Tomasz Lis, czy Roman Giertych, od dawna już atakują Lewicę. Medialne ataki miały różne formy. Od czasów dyskusji nad Funduszem Odbudowy, antylewicową narrację PO zdominowały zarzuty o to, że Lewica wspiera PiS, a może nawet jest z nim w cichym sojuszu. Dochodziło nawet do groteskowych sytuacji, gdzie ludzie związani z PO, udawali zawiedzionych wyborców Lewicy, deklarujących, że już więcej na nią nie będą głosować. Absurdu dodaje tu fakt, że owym "wspieraniem PiS", Tusk i jego koledzy, zaczęli nazywać każde działanie Lewicy, które nie było zgodne z oczekiwaniami PO. Coraz więcej ludzi - w tym nawet sympatycy PO - zaczyna się zastanawiać dlaczego Tusk, mówiący tyle o potrzebie budowania opozycji, tę opozycję rozbija i osłabia. Dlaczego wiec to robi? Odpowiedzią jest coraz większa desperacja Tuska, wynikająca z uświadomienia sobie własnej sytuacji politycznej. 

Tusk nie robi niczego ponad to, co robili jego poprzednicy - Schetyna i Budka. Całą swoją narrację wyborczą, ogranicza do straszenia Kaczyńskim i haseł o tym jak to trzeba odsunąć PiS od władzy. Nie mówi jednak nic, co potem. Nie przedstawia Polakom żadnej oferty politycznej. Nie potrafi nawet wskazać ogólnikowo, po której stronie politycznej stroi - bo raz deklaruje się demokratą, a innym razem zwolennikiem katolickiego porządku - czym sam sobie zaprzecza. Postawa Tuska w tym temacie dowodzi zresztą, że mentalnie niewiele różni się on od Kaczyńskiego - co uwidacznia jego groteskowa uległość wobec Kościoła, zastępowanie argumentów wyborczych historiami o jego relacjach z klerem, wiara w konieczność silnego związku Polski z Kościołem oraz wspomniane naiwne przeświadczenie, że katolicyzm można pogodzić z demokratyzmem - charakterystyczne dla ludzi tkwiących umysłowo w czasach PRL.

Lewica tymczasem podnosi głośno tematy powiązane ze stanem polskiego demokratyzmu - takie jak równość obywateli względem prawa, prawa pracownicze, czy rozdział państwa od Kościoła. Lewica ma więc w swoim wizerunku coś, z czym PO bardzo chciałaby być kojarzona, ale czego nie ma. Zarówno na płaszczyźnie reprezentowanych idei, jak i politycznej praktyki, PO wypada więc słabo, jawiąc się jako bezsmakowy i bezbarwny twór, strojący pomiędzy wyraźnie prokatolickim PiS oraz wyraźnie prowolnościową Lewicą. Innymi słowy pomiędzy Lewicą i PiS kontrast jest na tyle duży, że po dla PO blednie nawet jedyny argument tej partii - czyli bycie "anty-PiS". Tutaj zaczyna się problem Tuska.

Najłatwiej to zrobić, oszczerstwami kojarzącymi Lewicę z PiS. Jeżeli bowiem Lewica wizerunkowo przyklei się do PiS, to możliwe, że mniej świadoma politycznie część społeczeństwa, przeniesie negatywne, antywolnościowe skojarzenia z PiS, na Lewicę. W ten sposób to PO stanie się najbardziej skontrastowaną formacją względem PiS - ponieważ wizerunkowe usunięcie "gorącej" Lewicy, sprawi, że dotychczas "letnia" PO, będzie przy "zimnym" PiS, jawiła się jako nowa "gorąca" formacja.

Niektórzy twierdzą, że za atakami PO na Lewicę, stoi czysta kalkulacja nad elektoratem - i nie ma to związku z charakterem politycznym Lewicy. Lewica ma po prostu elektorat, który PO mogłaby przejąć - i tym motywowane mają być ataki na tę formację. Fakty jednak zaprzeczają takiemu stanowi rzeczy. Gdyby tak było, to PO atakowałaby w ten sam sposób PSL, czy Polskę 2050 (partię Hołowni). Tak się jednak nie dzieje. Wobec żadnej innej formacji, PO nie stosuje tak zajadłej retoryki. Hołownia, czy Kosiniak-Kamysz, niewiele różnią się bowiem od Tuska - a więc ich obecność w mediach nie uwypukla wad PO. Obydwaj jak Tusk, próbują udawać jednocześnie zwolenników katolickiego i demokratycznego porządku i obydwaj  jak Tusk stawiają na to, żeby niczego raczej w Polsce nie zmieniać. W przeciwieństwie do Tuska, Hołownia formułuje co prawda konkretne postulaty, jednak są one dość symboliczne i większość stanowi komunikaty, które mają jedynie ładnie wybrzmieć. Hołownia, czy Kosiniak-Kamysz - nie są więc dla PO wizerunkowym zagrożeniem. Co więcej - w razie ewentualnego zwycięstwa PO, wyraźnie prokościelny wizerunek Tuska skontrastowany przez obecność Lewicy w parlamencie, sprawi że dla młodszej części wyborców, PO stanie się nowym PiS - i polityczne skojarzenia obciążające dotychczas Kaczyńskiego, zaczną ciążyć Tuskowi. Dlatego Lewica jest dla Tuska tak niewygodna.

Czy walka Tuska przy pomocy pomówień pomoże mu? Raczej nie. Nawet jeżeli część wyborców przestanie głosować na Lewicę, to większość z nich i tak nie poprze PO - która ze wspomnianych wcześniej powodów, dla lewicowego wyborcy wizerunkowo niewiele różni się od PiS. PO więc nie zyska, a straci opozycja sejmowa jako całość. Tusk atakując Lewicę dowodzi tym samym, że woli on ryzykować kolejną kadencję rządów PiS, byle tylko rządzić samemu lub z jakąś podobną bezideową formacją, którą będzie mógł łatwo sterować.