To ma być dom dla starych zwierząt. „Może razem uda nam się stworzyć prawdziwy Psilądek Nadziei?”

Tak, wiem..... coronawirus i może nie wypada wyskakiwać z taką zbiórką. Fakt, że psychicznie dużo mnie kosztowało jej założenie. Ale życie toczy się dalej, są miejsca, gdzie czas się właściwie zatrzymał i nic się nie zmienia...

Pomagam od lat. Psom, kotom, ludziom, jak tylko mogłam, to nigdy nie odmówiłam pomocy. Zaczęłam w połowie lat osiemdziesiątych. Na początku był mały, domowy azyl dla kotów. Później doszły psy - przyjaciele zorganizowali przytulisko przy ul. Szczecińskiej. Oni z czasem zrezygnowali, ja zostałam z wolontariuszami jeszcze przez 3 lata. W końcu nasze psy zostały wywiezione do Jędrzejewa, a ja rozpoczęłam walkę o ich powrót i o schronisko. Takie prawdziwe, gdzie zwierzęta byłyby zaopiekowane do końca życia

W międzyczasie zostałam radną RM Szczecinek Napisałam pierwszy, miejski program zapobiegania bezdomności zwierząt. Dzięki temu, w 2007 roku, jako jedno z pierwszych miast w Polsce, wprowadziliśmy dokarmianie i kastracje kotów wolno żyjących i kastrację zwierząt właścicielskich całkowicie na koszt miasta. W 2006 zorganizowałam przytulisko w Buczku. Nasze psy wróciły z Jędrzejewa i w Buczku spędziły 3 lata, czekając na prawdziwe schronisko. Oba przytuliska finansowałam z własnych pieniędzy przynajmniej w 80 procentach. Wtedy było mnie na to stać.

Zostałam tam kierowniczką. Od pierwszego dnia modernizowałam i rozbudowywałam infrastrukturę miejsca. Powstały nowe wybiegi, nowe boksy zewnętrzne. Wybudowane zostały wiaty dla psów i domki dla kotów. nowa szczeniakarnia, wewnętrzne boksy zostały wyłożone glazurą. Wszystko to dzięki sponsorom, wolontariuszom, ludziom z zewnątrz. Ja również dokładałam każdą wolną chwilę i czas. Takie miejsce to żywy organizm, ciągła współpraca, wymiana i ciągłe proszenie o pomoc. Działaliśmy tak wspólnie przez 10 lat, był też wielki sukces - Główny lekarz Weterynarii uznał schronisko w Szczecinku za najlepsze pod względem dobrostanu zwierząt, infrastruktury i zarządzania. Równolegle zajęłam się walką z hyclami i “umieralniami” dla zwierząt, którą kontynuuję, będąc na emeryturze. Dawno temu podjęłam decyzje, że zakończenie mojej pracy w schronisku, nie będzie zakończeniem mojej aktywności. Nadal będę i chcę opiekować się zwierzętami, walczyć o nie, to mój wybór życiowy i marzenie

Chcę im dać ostatnie lata, miesiące, dni w cieple, na kanapie z pełną michą. Znalazłam dom w Pieniężnicy, idealny do takiej działalności, ale bez wsparcia, bez Was, nie stworzę miejsca, które mogłoby pomóc wielu istotom. Pierwsi rezydenci już się pojawili: w remontowanym Psilądku zamieszkał po śmierci swojej Pani, mały, czarny Towarzysz Szmacio. Znowu śpi na kanapie, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Zamieszkała też wychudzona i poraniona Glizda. Musiała być kąpana, więc została w Psiladku, zamiast w schronisku. I tak powolutku się kulało, remont i psy, dopóki do Psilądka nie trafiły 3 wioskowe szczeniaki. Pomimo podania zapobiegawczo surowicy, i tak zachorowały kolejno na parwowirozę. Pierwszemu się nie udało. Wyszedł z parwo na virbagenie, ale pokonała go żółtaczka. Dwa następne uratowane na virbagenie. Przez 5 tygodni jeździłam codziennie do Szczecinka, do Lecznicy, ok 45 km w jedną stronę, ale 2 zostały ocalone. Jednak jak się zaczyna sypać, to już całkowicie. Przyszła wichura i zniszczyła domek gospodarczy, w którym miały zamieszkać schroniskowe Benki.