Uroczystości odpustowe. Polski rozdział kościoła Mariackiego w Szczecinku

Od pierwszego dnia pobytu w Szczecinku zrozumiałem, że nasz katolicki kościółek będzie wkrótce za mały (mowa o kościele pw. Ducha Świętego przy ul. Klasztornej - dop. red.) A w śródmieściu stoi piękny, ogromny gotycki zbór Nikolaikirche. Jak i gdziem ja się o ten zbór nie starał. Wszystko na próżno. (...) W początkach czerwca wyniósł się ze Szczecinka starokatolicki duchowny - w ślad za nim odeszło za Odrę dwóch pozostałych z pięciu dawniej tu mieszkających pastorów. Niemcy gromadnie odchodzili „nach Vaterland”. Teraz dopiero zawdzięczając przychylnemu kierownictwu PPR i PPS, udało się wydobyć z rąk sowieckiej komendy miasta Nikolaikirche. 

Klucze od niej wręczył mi p. K. Grabowski 8 września. Po tydzień trwających porządkowaniach i przygotowaniach, dnia 16 września w niedzielę o 9 rano wobec nieprzejrzanych tłumów parafian szczecineckich, została mi Nikolaikirche uroczystym aktem społecznym przekazana na parafialny kościół katolicki. Poświęciłem go z całą wspaniałością, na jaką było nas stać - pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Gdy w lutym 1945 roku Rosjanie zajęli Szczecinek, wydawało się, że to koniec działalności kościelnej. Z inicjatywy kilku kobiet, siostry, a potem jednego z pastorów, który na krótko wrócił z ucieczki, odprawiono niedzielne nabożeństwa. Ale wkrótce i oni opuścili Szczecinek i klucze do kościoła musiały być przekazane Polakom. Tym samym życie parafialne wydawało się dla nas definitywnie skończone. Wtedy moja żona zaproponowała, aby odprawiać godzinne nabożeństwa dla naszych sąsiadów w naszym domu przy ul. Koszalińskiej 59.(...) Wieść o tym rozniosła się szybko po okolicy tak, że w niedziele przychodziło coraz więcej ludzi i nasze mieszkanie szybko stało się za ciasne. Gdy w Wielki Piątek 1946 r. po raz pierwszy świętowaliśmy Eucharystię, ludzie stali aż na korytarzu. (...) Wraz z polską rodziną, która została przydzielona do naszego domu jesienią 1945 roku uzgodniliśmy, że możemy pozostać i wspólnie mieszkać. Nasi nowi katoliccy sąsiedzi byli religijni i nigdy nam nie przeszkadzali…