Ta impreza komunijna odbyła się w... Sanepidzie

Taka inna niż zwykłe uroczystość, miała miejsce ponad 30 lat temu w Szczecinku. Mimo że czasy różniły się od współczesnych i nie wszystko, co by się chciało, można było kupić w sklepie, dwóm 9-letnim dziewczynkom z domu dziecka udało się wymarzoną Komunię Świętą zorganizować. Zajęły się tym panie działające w znanej szczecineckiej Lidze Kobiet Polskich.

Każda Pierwsza Komunia Święta jest wyjątkowa. Mnóstwo przygotowań, niesamowite przeżycie duchowe, białe stroje, spotkanie z rodziną, a także mniej lub bardziej wyszukane prezenty… To zdawałoby się utarty, zwyczajowy schemat. Tradycja. A co, kiedy do Pierwszej Komunii Świętej przystąpić nie można? Nie ma bliskich, którzy by się o to nalezycie zatroszczyli, nie ma miejsca na wspólny obiad, już nie wspominając o wymarzonych, nawet drobnych upominkach?

Jak to było? – Do domu dziecka chodziłyśmy z koleżankami pomagać już pod koniec lat 60-tych – wspomina Danuta Ziętara. – Wcześniej był to dom dziecka w Okonku, no a potem, kiedy placówka powstała na miejscu, dom dziecka w Szczecinku. Pomagałyśmy wielu dzieciom, ale ja osobiście najbardziej zżyłam się z dwoma dziewczynkami: Kasią i Moniką. Były wtedy w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Odwiedzałyśmy je, w soboty i niedzielę zabierałam dziewczynki do siebie. Chodziłyśmy na obiady, na desery do Arkadii. W delikatesach kupowałyśmy cukierki… Zastanawiam się teraz, skąd ja miałam na to wszystko pieniądze?

Jednym z bardziej wzruszających wydarzeń, do których wraca nasza rozmówczyni, jest Pierwsza Komunia Święta, jaką koło Ligi Kobiet Polskich zorganizowała Kasi i Monice z domu dziecka. – To były takie czasy, kiedy w placówkach państwowych do takich tematów podchodziło się, wiadomo, niechętnie. A że dziewczynki chciały przeżyć komunię, to im w tym pomogłyśmy. Bardzo nam wtedy pomagały Siostry Niepokalanki.

- No i komunijne przyjęcie. To było chyba jedyne takie w Szczecinku – wyjawia dalej Danuta Ziętara. – Zorganizowałyśmy je wraz z koleżankami z koła… w szczecineckim sanepidzie. Nie byłoby to możliwe, gdyby nie przychylność Włodzimierza Weyny, ówczesnego dyrektora sanepidu. On także wspierał nas w tym, co robimy. Pamiętam długi stół rozstawiony wzdłuż korytarza w starym budynku sanepidu. A na nim wszystko to, co udało nam się dla dziewczynek i ich bliskich przygotować. Były wędliny, ciasta, słodycze… Nie było może tego aż tak dużo, ale kiedy każdy przyniósł coś od siebie, to już było coś. No i oczywiście prezenty. Kasia i Monika dostały od nas zegarki na rękę i kalkulatory. Przywiozłam je specjalnie z zagranicy.

Co się dzieje z dziewczynkami dzisiaj? Mówi Danuta Ziętara: - Kiedy skończyły siódmą klasę opuściły dom dziecka i nasze drogi się rozeszły. Aż do teraz. Niedawno na Facebooku odnalazła mnie Monika. Mieszka z mężem i dwójką swoich dzieci w Norwegii. Dziś ma 41 lat. Jesteśmy w stałym kontakcie, dzwonimy do siebie, wspominamy dawne czasy. Chciałabym, żeby jeszcze tylko udało nam się kiedyś spotkać.