Świat nierealny. Jak to dobrze, że tylko na obrazach 

Wernisaż malarstwa Tomasza Kopery w Galerii Zamek 

Raczej trudno ten gatunek malarstwa uznać za hiperrealizm, ponieważ przestawione sceny, choć przekazane z fotograficzną precyzją, z rzeczywistością nie mają nic wspólnego. Obrazy są być może nie tyle są metaforą dzisiejszych czasów, co raczej sennymi, wynaturzonymi i zwyrodniałymi fantomami. W ich rozpalonych niczym piec hutniczy głowach (jeden z motywów na obrazie) czai się radość przemieszana z podłością i śmiercią. W takiej scenerii życie przedstawione czy to pod postacią kobiety, ptaka, czy choćby wątłej roślinki skazane jest na zagładę.

 Takie właśnie jest pierwsze wrażenie wyniesione z piątkowego (6.05) wernisażu malarstwa Tomasza Kopery w Galerii Zamek. Autor, który z wykształcenia jest inżynierem budownictwa, ma już bogaty dorobek. Swoje prace prezentował w kilkunastu polskich galeriach, a także w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku i wielu innych galeriach Ameryki i Europy. 

– stwierdziła podczas prezentacji autora Jolanta Korsak-Kopterska kustosz wystawy.  - Wydaje się, że te światy, do których nas artysta zaprasza,  wychodzą z płócien wchłaniając nas.

 Sądząc po technice, a także tematyce prac, twórczość T. Kopery jest niezwykle bliska nieżyjącego już Zdzisława Beksińskiego. Ten sposób widzenia świata pośród współczesnych, w szczególności młodych odbiorców cieszy się niewiarygodną popularnością. Świadczy o tym choćby ich liczny udział na wernisażu.

 Świat ujęty przez niezwykle biegłego w sztuce malarskiej artysty jest mroczny, najczęściej odrażający i nieprzyjazny człowiekowi. Prawda, że zazwyczaj głównym motywem jest człowiek, ale zdeformowany i najczęściej pozbawiony już ludzkich cech. Czasem trudno widzowi dociec, czy ma do czynienia z człowiekiem czy też z humanoidem lub chimerą. Monstrum często z gadzią lub zrogowaciałym ptasim naskórkiem - przeraża. Jego podstawowymi atrybutami są kłębiące się miast włosów węże i robactwo, spękana i rozpalona lawa lub rozkładająca się grobowa zieleń. U przedstawionych w ten sposób, a więc pozbawionych człowieczeństwa postaci, trudno dociec jakie są jego pragnienia, ku czemu podąża. Dlaczego fascynuje go zło i brzydota? A jeśli jest tylko aktorem odtwarzającym katastroficzne monstrum, to czy tylko gra w tak złowieszczym przedstawieniu licząc na zachwyt widzów, czy odsłania swoją chorą psychikę?    

Przed interpretacją swoich dzieł wstrzymuje się nawet sam autor. Może dlatego zamiast tytułów, jak na inżyniera przystało, używa numerów? 

(jg)