Sobotni męski różaniec. Mężczyźni modlą się na ulicach Szczecinka

To jest zawsze niezwykły widok, kiedy na pustej już o tej porze ulicy pojawia się kilkudziesięcioosobowa grupa mężczyzn z różańcami w dłoniach.

Na czele orszaku tak uformowanego, aby nie zajmował całej szerokości chodnika, niesiona jest biała figurka Matki Boskiej Fatimskiej. Uczestnicy w skupieniu odmawiają kolejne dziesiątki różańca. Uliczna procesja ma charakter pokutny za zniewagi i bluźnierstwa wyrządzone Matce Boskiej. 

Taka forma ulicznej modlitwy odmawiana jest w każdą pierwszą sobotę miesiąca. Na ulicach Szczecinka po raz pierwszy pojawiła się 15 miesięcy temu i od tego też czasu ma już stałych uczestników.  Pielgrzymi zawsze wyruszają sprzed kościoła Mariackiego. Za każdym razem celem ich modlitewnej peregrynacji jest inna parafia. Nie licząc kościoła pw. św. Franciszka - odległości pomiędzy szczecineckimi świątyniami nie są duże. Z reguły więc na trasie rozważane są dwie tajemnice różańcowe. 

W sobotę, 4 marca, droga męskiego różańca wiodła do kościoła pw. Ducha Świętego przy ul. Klasztornej. Oba kościoły dzieli raczej niewielka odległość, więc trasa prowadziła drogą okrężną. 

Jak zawsze szlak męskiego różańca zaczyna się od ul. Zamkowej. Dalej uczestnicy idą  opustoszałym w sobotnie popołudnia placem Wolności. Tym razem droga wiodła poprzez  deptak – ul. Bartoszewskiego, ul. kard. Wyszyńskiego, ul. Warcisława IV i ul. Piłsudskiego. Tradycyjnie na początku zawsze rozważana jest Tajemnica Radosna.  Z racji przeżywanego obecnie Wielkiego Postu – kolejną była Tajemnicę Bolesna związaną z męką Pana Jezusa. 

Szczecinecki męki różaniec skończył się Eucharystią. Nawiązując do ulicznej modlitwy o. Patryk Reczek w swoim kazaniu zauważył, że katolik nie może być niemaryjny. 

- Kościół jest maryjny, bo to Maryja – matka Chrystusa stała się żywym tabernakulum. To Maryja z woli Bożej wraz ze swoim synem Jezusem Chrystusem znajduje się centrum naszej wiary. 

W tym kontekście są niezwykle ważne ostanie słowa wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu: „Niewiasto, oto syn twój”, a zwracając się do Jana „Oto  matka twoja”. „Od tej godziny uczeń wziął ją do siebie”. Przesłanie to adresowane jest także do każdego z nas. To jest nasza Matka. 

(jg)