Odeszła poetka

W piątek (16 maja) zmarła szczecinecka poetka, Barbara Filipowska. Pani Barbara od wielu miesięcy zmagała się z ciężką chorobą.

- Wszyscy nie mogliśmy uwierzyć w tę wiadomość – mówi Krystyna Mazur, prowadząca Klub Poetycki OPAL, w którym działała również Barbara Filipowska. - Bardzo wiele nas łączyło. Basia praktycznie od samego początku była z nami w OPAL-u. Będzie nam jej bardzo brakować.

Przypomnijmy. Barbara Filipowska zaczęła pisać wiersze od momentu wstąpienia do Klubu Poetyckiego OPAL. Debiutowała w Poczcie Poetyckiej Radia Koszalin. Jest laureatką wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich m. in.: OKP "Malowanie słowem", OKP im. St. Leca w Nowym Targu, OKL na Aforyzm i Fraszkę "Satyrbia" w Białymstoku. Drukowała w prasie lokalnej, ogólnopolskich periodykach literackich ("Angora", "Romano Atmo"), almanachach poetyckich. Wydała trzy tomiki wierszy: "Cień opada przed Liściem", "Obcowanie", "Powidoki". Należała do Stowarzyszenia Autorów Polskich. 

Pani Barbara zawsze bardzo chętnie opowiadała czytelnikom „Tematu” o pisaniu i o swojej twórczości. - To się objawiło dopiero, kiedy poszłam na emeryturę – wyjawiła w jednej z rozmów. - Wcześniej nigdy bym się nie posądzała, że będę pisać wiersze - pewnie ze względu na to, że jestem umysłem ścisłym, fizykiem. Ten ścisły umysł sprawia, że wiele z moich wierszy jest krótkich. Zawiera się w nich sama esencja treści, sensu. To chyba jest teraz pożądane w literaturze piękniej? Poza tym, ja sama nie lubię czytać długich wierszy. Długie utwory mnie nużą. Nie chciałabym, aby moi czytelnicy czuli się tak samo. O czym marzę?. Może gdybym zaczęła pisać tak pięknie, jak gra pan Andrzej Prokopowicz, byłabym jak druga Szymborska? Może uda mi się wydać jeszcze jeden tomik. 

Jak wyjawiła Krystyna Mazur, w swoich ostatnich utworach poetka często wspominała o chorobie i o tym, co ma nastąpić. To jeden z ostatnich wierszy Barbary Filipowskiej, w którym autorka żegna się ze światem:

UCIECZKA

uciekam od kolejek do lekarza

wirusów obcych ludzi

butwiejącego tchnienia

nadgryzam krawędzie czasu

uciekam

gdzie pod brzęczącym słońcem

kłosy uwięziły wiatr

gdzie zachowało się

trochę lata.