Nostalgia i nadzieja w wierszach Anieli Sosnowskiej-Dąbrowskiej

   W piątek, 24 maja w Miejskiej Bibliotece Publicznej odbyło się spotkanie z Anielą Sosnowską-Dąbrowską. Jak zaznaczyła Barbara Bukowska, kierownik biblioteki, pani Aniela jest prawdziwym człowiekiem renesansu: pisze poezję i prozę, maluje, jest również instruktorem teatralnym; poza tym wszystkim jej serce należy do  niezwykłej pasji, którą jest… szermierka. Aniela Sosnowska-Dąbrowska spotkała się już z czytelnikami w Szczecinku trzy lata temu. Wówczas prezentowała książkę pt. „Z zakonu do nieba – niekoniecznie" oraz bardzo osobisty tomik poezji, „Dlaczego synku". Tym razem autorka przedstawiła swoje najnowsze wiersze zawarte w przepięknie oprawionym tomiku „Nostalgia”.
   Najnowszy zbiór to kontynuacja bardzo emocjonalnych, poetyckich przemyśleń. Każdy utwór emanuje niebywałą wrażliwością. Opisuje codzienne przeżycia, marzenia i dziecięce wręcz wyobrażenie o świecie. W utworach pani Anieli znajduje się mnóstwo nawiązań do rodzinnym domu, a może raczej – do rodzinnego miasta, jakim przez wiele lat było Chełmno i tamtejszy klasztor, w którym się wychowywała. Przepiękne, malownicze miejskie uliczki oraz niebieskie motyle, symbol piękna, pragnień i zadziwienia ulotnością życia to motywy, które powracają w wielu tekstach. Co ważne, w wierszach można również odnaleźć echa tęsknoty za ukochanymi dziećmi – Filipem i Darią - prawdziwym darem od Boga, który najpierw przyniósł ogromne szczęście, a później został w tragicznych okolicznościach odebrany. Większość tekstów, jak wyjawiła autorka, to efekt inspiracji rozmowami z jednym z wnuków, Oskarem, który na swój dziecięcy, aczkolwiek bardzo mądry sposób, postrzega otaczający go świat. Słowem, tomik „Nostalgia” to jeden z najbardziej wzruszających, osobistych, lirycznych wyznań, jakie ukazały się w ostatnim czasie na naszym lokalnym rynku wydawniczym. Jest również zbiorem w którym można odnaleźć najwięcej nadziei.
   - Staram się uśmiechać – powiedziała, rozpoczynając spotkanie Aniela Sosnowska-Dąbrowska. - Nie jestem pewna, czy moje wiersze są tak do końca smutne. Myślę, że nieraz w smutku jest ogromna radość i odwrotnie. Chyba nie ma piękniejszego widoku jak mama, tata, jak ludzie, drzewa, ptaki, które fruwają, żuraw, który śpiewa bluesa. To jest takie piękno, dla którego warto żyć. Mimo tragedii, które spotykają nas wszystkich, świat jest piękny. Dla niego warto budzić się każdego dnia. Przypominać sobie o tym, co się śniło, pomyśleć o tym, co będzie się śniło…
   - Na pierwszej stronie tomiku jest Oskar, mój wnuk. On cały czas zadaje mi różne pytania, a ja staram się na nie odpowiadać. Niektóre wiersze powstały właśnie dzięki Oskarowi. Dzieci mają dużo do powiedzenia i nieraz, mimo że człowiek jest zabiegany, warto przystanąć, posłuchać i odpowiedzieć na ich słowa. Oskar jest małym chłopcem, ma teraz 7 lat. Mając 4 lata, stracił najukochańsza osobę – swojego tatę. Ja mu zawsze tłumaczę, że tata zawsze jest przy nim. Mówię mu: „Ty go nie widzisz, ale on jest”.
   - Każdy z nas ma dobre i złe chwile. Dobrze, że potrafię rozmawiać i pisać, wtedy nie czuję się sama. Cieszę się że Bóg dał mi ten dar, że mogę poczuć się zupełnie inaczej. Nie rozpaczam. Wyjaśniłam sobie to wszystko, wracając do lat dzieciństwa, gdzie moim domem były domy dziecka czy klasztor u sióstr zakonnych. Jako mała dziewczynka nigdy nie mogłam się pogodzić, dlaczego tak jest: że inni mają tatę i mamę, a tacy jak ja – nie. Siostra Irenka, która cały czas jest w moim sercu, powiedziała mi wtedy: „Anielciu, pamiętaj. Pan Bóg odebrał ci mamę i tatę, po to, żeby tym słabszym nie zabrakło” - tak sobie to tłumaczę cały czas. Dla mnie to, co mnie spotkało, śmierć mojego syna, dodaje mi sił, by poświęcić się czemuś innemu. Uważam, że mam coś do przekazania. I chciałabym przekazywać to jak najdłużej. (sz)