Maciej Gaca: Zakluczać czy nie zakluczać?

Tygodnik Temat 12.06.2014

Zwykle zaczyna się to prozaicznie. On spotyka, oną albo na odwyrtkę, no i się zaczyna... motyle w brzuchu, puls zaczyna wariować, twarz cała w rumieńcach a w sobie czujesz taką moc, że góry mógłbyś przenosić. Mówiąc krótko i na temat - wpadłeś jak śliwka w kompot, czyli bezapelacyjnie zakochany jesteś, znaczy się. 

Pleciesz słowa, których normalny człek nigdy by z siebie nie wydusił, oczyma wywracasz, kwiatki nosisz i na głowie stanąć żeś gotów co by o szczerości uczucia swego oną przekonać. I był taki czas, że od słów do czynów on wtenczas przechodził, niestety zresztą. Łapał za scyzoryk i wycinał na drzewie lubo też na parkowej ławce serce przebite strzałom, datę i inicjały jej i swoje. Ofiarami wyższych uczuć padały również ławki szkolne, że o murach i belkach zabytków wszelakich to ja już nawet nie wspomnę. A gdy scyzoryki, finki i insze ostre narzędzia odeszły do lamusa, młodzieńcy sięgnęli po spraye i swe wyznania odskuteczniać zaczęli na elewacjach, zwłaszcza tych nowych. Z tą jednak różnicą, że prócz imion swych wybranek, wysmarowują nazwy swych ukochanych klubów piłkarskich, co mnie nie dziwi, wszak miłość często ślepa jest. Od pewnego czasu pojawiają się też pokaźnych rozmiarów banery z miłosnymi wyznaniami, ale nie są to tanie rzeczy, niestety zresztą. 

Na szczęście w sukurs przyszła nam jak zwykle Europa, a ściśle mówiąc tamtejszy obyczaj co z Amorem związek ścisły ma i tani na dokładkę jest. Oczywiście chodzi mnie o tzw. kłódki miłości, które to zakochani umieściwszy na niej swe imiona na barierkach mostu zapinają, a klucze w nurt rzeki ciepią. No i mosty duże i małe we Florencji, Londynie, że o inszych miastach na zachód od Odry nie wspomnę, uginają się od ich słodkiego ciężaru. A że Polak potrafi i lubi to co zachodnie, to i nie dziwota, że nasze zakochane pary kłódki na potęgę wykupują i na mostach wieszają. No to ja się zapytowywuję czy w naszym mieście może być inaczej? Oczywiście nie, tym bardziej, że nad Niezdobną całkiem nowy mostek się pojawił. A że zakochanych u nas nie brakuje, a zaopatrzenie w kłódki też dobre jest to nie dziwota, że siedem już na barierce zawisło. I jak życie znam będzie ich przybywało, z czego najbardziej cieszy się mój szwagier Mietek, gdyż już interes zwietrzył. Z szuflady narzędzia do grawerki po dziadku wyciągnął i odkurzył, w cenach kłódek się rozeznał i gotów jest zakochanym nieba przychylić za jak twierdzi niewielką opłatą. 

A ja martwię się o mostek, bo ładny i owszem, ale nośność jego niewielka, gdyż do ruchu pieszego przeznaczony on jest. Kłódka niby rzecz niewielka, ale swoją wagę ma i po jakimś czasie to i tona albo i dwie żelastwa uzbierać się może, a barierka fikuśna i lichej konstrukcji jest. I może się zdarzyć, że tak jak w Paryżu, ciężaru nie wytrzyma i do wody się wykopyrtnie. 

Martwię się też o zakochanych, bo po pierwsze... kłódkę miłosną zawieszą, klucze do wody wyrzucą a jak się odkochają, to niby czym kłódkę odepną? A wypadało by tak uczynić, co by ludzkości w mylnym błędzie nie utwierdzać. Po drugie... a co z ich uczuciem dziać się będzie, gdy w życie osobiste wkroczy złomiarz i kłódkę ichnią zarąbie co by do gotowizny dojść? I po ostatnie... każdy wie, że „stara miłość nie rdzewieje” bo niejeden poeta strofy temu poświęcił. Ale po latach to ona go na mostek przyprowadzi i jak on wtedy z tej rdzy na ich kłódce miłosnej się wytłumaczy, no jak? Bo tak po prawdzie to one tak już mają, znaczy się te kłódki, że rdzą się po latach pokrywają.

Bo że wytłumaczyć się będzie musiał pewne jest i to na bank.