Joanna Moroz: Myśli

Śmierć dotyka każdego z nas. Nie pyta o wiek, płeć. Jest czasami nagła, niespodziewana. Jak nam bliskim pogodzić się z jej nadejściem, to, co czujemy jest bolesne. Ronimy łzy, zatapiamy się w myślach. W myślach, jakie życie jest kruche… Jak w radość i uczucie bogate… Jak cenne i niesamowite. Mieć dar życia to znak, że Bóg pragnie naszych starań, radości i cierpienia. To On nasze życie tak często zmienia. Po prostu daje i zabiera.
Miłość tak nas zaskakuje, przychodzi niespodziewanie. Jest tak radosna, namiętna, bezpieczna, lecz zdarza się czasami bolesna. Po czasie niechciana, niepamiętana.  Dlaczego kochamy i jaki jest miłości sens?
To krótka odpowiedź.
Żyjemy by kochać, umieramy, by mieć o czym wspominać, gdy się na zawsze żegnamy nigdy o wspólnej, niepowtarzalnej miłości nie zapominamy.
Pokonać lęk, stanąć na szczycie.
Z radości do łez się wzruszyć, wykrzyczeć wszystkie żale i bóle.
Mówić czule, z tęsknoty liczyć czas, pamiętać te dobre chwile, kiedy było mile.
Poczuć zapach bzu, wiedzieć, że bliska osoba nie jest tam tylko tu, ściskając mały kamyk i wrzucając go do wody pragnąć miłości i zgody, ufności i radości, szczerej pamięci i poświęcenia…
Coś zmieniać kończyć stare, nowe zaczynać, pić przy tym lampkę czerwonego wina oszukać los i przeznaczenie…
Tego jest tak wiele… iść na skróty swoją drogą, liczyć się tylko z przeszkodą.
Życie w dzieciństwie takie beztroskie niewinne, radosne. Później dorastasz i nagle się zmieniasz, od podstaw wszystko zaczynasz.
Lecz dalej żyjesz, dalej masz siłę, ale to z czasem też się kończy, bo nagła śmierć nadchodzi tak nieprzewidziana przez drugich ci bliskich niechciana.
Jak to wytłumaczyć? Prosto powiedzieć: tak to się już w życiu dzieje, mimo że dusza się śmieje a ciało się starzeje?