Jacek Jędral. Świat na czarno 

Otwarta w czwartkowy wieczór w Galerii Zamek wystawa twórczości Jacka Jędrala niemalże doskonale wpisuje się w naszą rzeczywistość. To czas niepokoju o przyszłość, zagrożenia życia przez pandemię, a także, a może przede wszystkim krwawą, bezwzględnie prowadzoną wojnę toczoną tuż przy naszych granicach. To czas smutku i zwątpienia. Taka też tematyką mamy do czynienia w twórczości szczecineckiego artysty.

Jak zauważyła to komisarz wystawy Jolanta Korsak-Kopterska podczas prezentacji autora, za każdym razem z reguły w zamkowych murach prezentowana były prace, nieraz nawet znanych na świecie artystów.  – Ta wystawa jest szczególna, ponieważ prezentowane są prace szczecineckiego artysty-samouka, przy tym niezwykle skromnego człowieka.  

- Jego prace nie są piękne – zastrzega komisarz. -

Do tej pory Jacek Jędral prezentował swoją twórczość w kilku galeriach w Polsce m.in. w Łodzi, Czeladzi, Wrocławiu i Kaliszu. 

Zapytany skąd czerpie inspirację odpowiedział krótkim zdaniem:

Prezentowane olejne obrazy przede wszystkim emanują ponurą i niezwykle przygnębiającą kolorystyką. Dominuje czerń. Odcienie szarości, jeśli takowe się zdarzają, są tylko po to, aby podkreślić jakąś przerażającą scenę. To są kolory zła, śmierci, żałoby i tajemnicy. W tym złowrogim świecie pojawiają się także ludzie, ale są to jedynie przytłoczone nieszczęściem w zarysie sylwetki. Są bezbronne wobec agresywnego otoczenia. 

Może to być także obraz bezosobowej śmierci ujęty w postaci powiewającej na wietrze w otwartym oknie firanie, gdzieś tam na szczycie wieżowca. Masywne czarne bloki tworzą przepaść, w której odnajduje się jedynie krążące stado czarnych kruków. Wystarczy otworzyć okno, aby ciepły i przytulny świat wewnętrzny pochłonęła czarna dziura zła i rozpaczy.  

 Miasto jest niczym mikrokosmos z zagubionymi, chyba już nawet bezimiennymi ludźmi. Ich imiona zostały pochłonięte i zapomniane, stali się nicością. Tętniąc życiem, gdzieś tam na dnie przepaści ulica-jawi się niczym Babilon z wyobcowanymi i niepotrafiącymi się ze sobą porozumieć ludźmi. To także doskonały symbol zerwania wzajemnych więzi, co w konsekwencji prowadzi do zagłady. 

Ponure, z rozcapierzonymi skrzydłami ptaszyska dominują niemalże w każdym obrazie. Kruk symbolizuje nie tylko śmierć, ale przede wszystkim szatana. Są jego zwiastunami. Lada chwila wydarzy się coś złego. Pierwszym etapem będzie beznadzieja, potem rezygnacja, poddanie się i w końcu śmierć. Wtedy kruki rozpoczną radosne pląsy. Dostaną się do wnętrza człowieka najpierw przez jego oczy. Tak naprawdę to nieszczęście i śmierć jest nie do uniknięcia. A nawet jeśli zdarzają się perły – symbolizujące prawdziwą wiedzę i mądrość (scena z małpą przymierzającą kolię) to stają się jedynie zabawką w rękach głupców. 

Prezentowane w zamkowej galerii obrazy z motywami czarnego kruka, idealnie wpasowywują się z tym czasami których, niestety, jesteśmy świadkami. (jg)