Cisza, skupienie, pisanie. I tak przez sześć dni

W Parsęcku po raz kolejny mierzyli się ze sztuką pisania ikon.

Przez ostanie dni wiejska świetlica w Parsęcku, służąca podczas roku szkolnego do zajęć wychowania fizycznego, zamieniła się w pracownię ikonograficzną. W skupieniu i ciszy, przerywanej uwagami prowadzącej zajęcia Katarzyny Kobuszewskiej, szesnaście osób poznawało niezmiernie trudną sztukę pisania ikon. W zajęciach uczestniczyły zarówno osoby początkujące, jak i zaawansowane.

To były już szóste tego rodzaju warsztaty. Trwały sześć dni od 24 lipca, a udział w nich wzięło 16 osób. Każdorazowo organizatorem jest Adrianna Rogowska, a opiekę duchową jak co roku sprawuje ks. Piotr Domaros, proboszcz parafii pw. Matki Bożej Różańcowej w Parsęcku. Zajęcia są odpłatne. Wszystkie materiały malarskie udostępniła i przygotowała Katarzyna Kobuszewska, która od lat prowadzi pracownię ikonograficzną.

Samo pisane polega najpierw na dokładnym przygotowaniu materiałów, wykonaniu podobrazia, wykonaniu rysunku – kopii oryginału (przenoszenie rysunku przy pomocy kalki dającej lustrzane odbicie), doborze i przygotowaniu kolorów w technice jajowej tempery, konserwowaniu i szlifowaniu. Jest to bardzo żmudny proces, w którym żadnego elementu nie można pominąć. Praca podzielona jest na etapy z określonym czasem na jej wykonanie.

W tym roku uczestnicy warsztatów kopiowali ikonę Matki Bożej Achtyrskiej, przedstawiającą Matkę Boską, której postać utrzymana w różnych odcieniach błękitu symbolizuje niebo. Maryja pochyla głowę na prawą stronę, patrząc na ukrzyżowanego Chrystusa. Załamane ręce oraz grymas bólu na twarzy świadczy o tym, jak mocno przeżywa śmierć swego Syna.

Cudowna ikona jest przechowywana w cerkwi na cmentarzu prawosławnym w Achtyrce k. Charkowa na Ukrainie. Jej autor jest nieznany. Zgodnie z legendą, ikona miała się pojawiać 15 lipca 1739 r. we wsi Achtyrka. Podczas sianokosów dojrzał ją w trawie o. Bazyli Daniłow. Ikona trafiła do jego domu. Po trzech latach, pewnej nocy o. Bazylemu przyśniła się Maryja nakazując, aby „ikonę przyozdobić i obmyć, ale nie wylewać wody, gdyż ta będzie mieć cudowne właściwości”. Pierwszą uzdrowioną z febry była córka duchownego.” – czytamy w podręczniku pisania ikon specjalnie przygotowanym na warsztaty w Parsęcku.

Po przeniesieniu ikony do cerkwi nastąpiły dalsze cudowne uzdrowienia osób, które obmyły się wodą przelaną przez ikonę. W 1751 ro. Synod Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej uznał ikonę za cudowną.

Dla uczestników warsztatów ikonograficznych były to pewnego rodzaju rekolekcje. Każdy dzień zajęć zaczynał się od modlitwy oraz rozważań prowadzonych przez ks. proboszcza. Modlitwa ikonopisa:

Przed niedzielną mszą św. wszystkie wykonane przez uczestników warsztatów ikony zostały wyeksponowane przed ołtarzem. Uczestnicy niedzielnej mszy św. mogli ocenić plon pracy tych, którzy podjęli się tego trudnego i niezwykle pracochłonnego ćwiczenia. W tym czasie zostały też wszystkie poświęcone, w tym także dwie pochodzące z ubiegłorocznych warsztatów.