Tomasz Czuk: Medialne ustawki

Ustawki to ostatnimi czasy bardzo popularna forma aktywności, i to bynajmniej nie tylko  fizycznej. Takie signum temporis czasów,  które  szczerość uczyniły  elegancją chamów, a   pospolite  chamstwo,   błyskotliwą inteligencją. Do niedawna jeszcze  co prawda ustawki  kojarzone były głównie z kibolami, o  przepraszam, bandytami zaludniającymi polskie stadiony, którzy nadmiar emocjonalnego napięcia zwykli rozładowywać w regularnych mordobiciach urządzanych gdzieś na obrzeżach polskich miast. Od pewnego czasu jednak  stały się one nieodzownym elementem medialnej przestrzeni i, co oczywista, polityki. Najbardziej spektakularnym przykładem medialnej ustawki była zdjęciowa sesja pani minister Katarzyny Hall, która „nieświadomie” dała się  sfotografować z opuszczonymi do kostek galotami reporterom jednego z czołowych polskich  tabloidów. Ten spontaniczny gest solidarności z  polskimi pacjentami -  przypomnijmy niezorientowanym czytelnikom, że wszystko odbyło się w gabinecie lekarskim, do którego szefowa resortu edukacji trafiła na rehabilitację kolana – dziwnym zbiegiem okoliczności nie spotkał się jednak ze specjalnymi objawami sympatii. I nie chodzi tu wcale o partyjnych kolegów Pani minister. Oni bowiem zachowali się z klasą, spuszczając na tę nieudolną próbę  wizerunkowego liftingu  zasłonę chrześcijańskiego miłosierdzia,  ale o dziennikarzy i całkiem sporą rzeszę zwykłych czytelników, którzy skwitowali całe to wydarzenie złośliwymi komentarzami.  Mój sąsiad Zenek na przykład, jako uważny obserwator sceny politycznej, a przy okazji zagorzały entuzjasta kolorowej prasy, aż kipiał z oburzenia. - To są już  panie Tomku rzewne jaja! Ja rozumiem, kończą się wakacje, rok szkolny za pasem, podwyżki dla nauczycieli, wybory parlamentarne tuż, tuż.  Ale żeby  kobita takie rzeczy wyczyniała, to się normalnie nie godzi!  -  grzmiał jak z sejmowej mównicy. A jakby jej robili kolonoskopię,  to też by zaprosiła fotoreporterów? – odpalił na koniec ładunek  nagromadzonego rozgoryczenia. Na takie dictum dalibóg  języka w gębie mi zabrakło, tym bardziej że mój sąsiad zawsze należał do zwolenników pani minister. Zawzięcie bronił jej w naszych dyskusjach o paradoksach polskiej oświaty i twardo obstawał przy proponowanych przez nią systemowych rozwiązaniach. A tu nagle taka zmiana. Trudno się jednakowoż z nim nie zgodzić. Coś w chłopie najwyraźniej pękło, coś się skończyło, coś zgasło w okamgnieniu, coś się wypaliło – żeby zacytować klasyka.  Nasi politycy zbyt często bowiem w przedwyborczej pogoni za popularnością  chwytają się metod, które zamiast przysporzyć im popularności, spychają w koleiny obciachu. Ale to już ich zmartwienie.  Szkoda tylko, że tak szybko o tym zapominamy, z bezrefleksyjną  łatwością przechodząc  nad tym do porządku dziennego. Tak było choćby z Premierem Marcinkiewiczem, który w 2006 roku nieoczekiwanie pojawił się w jednym z gorzowskich liceów na tradycyjnej Studniówce. W zupełnej  tajemnicy przed  mediami, ma się rozumieć. Ludzki pan, chciałoby się rzec. Z potrzeby serca przyjechał, z gospodarczą wizytą,  a nie – jak twierdzili złośliwcy -  z politycznego wyrachowania.  Bezinteresownie  postanowił chłopina wesprzeć wkraczających w upragnioną dorosłość  młodych ludzi kompletnie  zmaltretowanych represyjną polityką oświatową Romana Giertycha. Efekt tej niespodziewanej wizyty szefa rządu był taki, że  już po kliku taktach  Poloneza  wszystkie stacje telewizyjne w Polsce dysponowały filmowym materiałem, który w trybie natychmiastowym oczywiście wyemitowano. W TVP powiało luzem, na długo przed ekspansją Kuby Wojewódzkiego, a kilkanaście milionów telewidzów  zobaczyło pląsającego premiera, zwanego od tej pory -  z uwagi na niekonwencjonalne umiejętności taneczne -  „Gibkim Kazkiem”. Media w każdym razie były,  gdzie trzeba. I o to chodzi! Takich ustawek w politycznym życiu  III i IV RP było całkiem sporo. W historii naszego miasta też by się znalazło kilka interesujących przykładów ustawiania polityków z mediami. Najbardziej kuriozalną ustawkę zorganizowali kiedyś działacze  lokalnego SLD podczas jednego z piłkarskich meczów MLKS Wielim. Chodziło oczywiście o to, aby w świetle lokalnych kamer szef szczecineckiej lewicy, występujący wówczas w charakterze wrażliwego społecznie sponsora, mógł w obecności licznie zgromadzonych widzów, wręczyć zawodnikom trzecioligowego bodajże  Wielimia, piłkarskie buty. Gest głęboko szlachetny, bez dwóch zdań.  Ale, że buty trzeba przed meczem rozbić, zawodnicy otrzymali je kilka dni wcześniej, a przed ligowym meczem wręczono im puste pudełka! Proste jak instrukcja obsługi onucy. Nasze media, w sile dwóch telewizji, kilku dziennikarzy radiowych oraz redaktora jednej z gazet, podobnie zresztą jak spora część publiczności, dały się na ten spektakl nabrać, a całą uroczystość pokazano w magazynach sportowych jednej i drugiej stacji telewizyjnej. Kiedy o tym myślę, to tylko uśmiecham się pod nosem, bo do końca nie chcę mi się wierzyć, aby nasi dziennikarze nie wiedzieli, co się święci.  To już jednak zupełnie inna bajka, która utwierdza mnie w przekonaniu, że medialne ustawki to chleb powszedni naszej rzeczywistości i że  będzie ich  coraz więcej. Idą przecież wybory, więc tylko patrzeć,  jak pojawią się kolejne okazje. A w Szczecinku na pewno ich nie zabraknie.