Tomasz Czuk: Komitety i amoniak

Felieton ukazał się w 517 wydaniu Tematu

Ale się ostatnimi czasy w naszym kraju komitetów narobiło – w Szczecinku zresztą też. Istna pandemia! To wyborczy, to honorowy, to znów wykonawczy. A w szkołach to już w ogóle – aż roi się od komitetów – tyle tyko, że rodzicielskich ma się rozumieć. Poza tym mamy jeszcze komitety obywatelskie, organizacyjne, poparcia, obrony tramwajów, a ostatnio jeden z nieco zapomnianych już dzisiaj luminarzy polskiej sceny satyrycznej, a przy okazji felietonista znanej z obiektywizmu gazety, ogłosił nawet powstanie „komitetu obrony Bronka – normalnego”. Jakież to wzruszające, nieprawdaż! Tylko patrzeć, jak po drugiej stronie wyborczej barykady Marcin Wolski, ogłosi powstanie komitetu „obrony Jarka – niezłomnego” – tak dla równowagi i higieny życia politycznego w naszym kraju. Choroba jest w każdym razie zaraźliwa i przybiera coraz to nowe formy, niczym osławiona odmiana ptasiej grypy. Niepokoi to oczywiście mojego sąsiada Zenka, który w przypływie obywatelskiego obrzydzenia oświadczył mi ostatnio, że te wszystkie komitety to  syndykalistyczno - lewackie brednie i że kiedyś  to wystarczyły trzy, Centralny, Miejski i Gminny, a i tak każdy wiedział, czym kaczka wodę pije! Nie pamiętam już dokładnie, co mu wówczas odpowiedziałem, bo przez zaprzątniętą rozlicznymi komitetami głowę, błyskawicznie przemknęła mi natrętna myśl, która w uporczywości swojej nie opuszcza mnie do dzisiaj.
  A może by tak jakiś komitet protestacyjny w Szczecinku założyć? Powód wszak mamy wystarczający. W świetle ekologicznych rewelacji sprzed kilku dni jesteśmy bowiem pomorskim królestwem amoniaku! Okazało się, że przez kilka ostatnich lat, nasz lokalny potentat, technologiczna duma przemysłu drzewnego oraz ekologiczny lider całego regionu, raczył nas regularnie substancją, która nie dość, że śmierdzi jak sandały Beduina po trzeciej ekshumacji, to na domiar złego, tylko w samej UE, uznana została za jeden z najszkodliwszych związków chemicznych. Swoją drogą to ciekawe jak w ogóle mogło się coś takiego w Szczecinku zdarzyć.
   W takiej Austrii czy Szwajcarii byłoby to zupełnie nie do pomyślenia, a firma, która emitowałaby 25 kg amoniaku na godzinę, zostałaby w trybie natychmiastowym zamknięta – i to z konsekwencjami natury cywilno – prawnej. O protestach ekologów i wszelkiej maści alterglobalistów nie wspomnę, bo to oczywista oczywistość, jak mawiał pewien klasyk. U nas jest jednak inaczej i na spektakularne powtórzenie scenariusza z filmu Erin Brokovich będziemy pewnie musieli jeszcze trochę poczekać.
  Za to mój  sąsiad Zenek czekać nie chce i już zapowiedział, że zrywa w korytarzu panele i kładzie deskę barlinecką –  w ramach obywatelskiego bojkotu towarów austriackiego koncernu. Dał mi też wymownie do zrozumienia, że to dopiero początek zakrojonej na szeroką skalę akcji protestacyjnej, do której przyłączą się również jego rodzina i sąsiedzi. W dalszej kolejności zagroził bojkotem austriackich tras narciarskich, styryjskiego wina, piwa Kaiser, sernika po wiedeńsku oraz muzyki Haydna, Mozarta i Beethovena. Wspomniał też coś o jodłowaniu, które na znak protestu postanowił definitywnie wyeliminować z repertuaru swoich biesiadnych przyzwyczajeń.
   Jako stary gawędziarz i niekwestionowany mistrz retardacji, najlepsze jednak zostawił na koniec. Panie Tomku – rzekł po krótkiej i pełnej napięcia chwili – zapisuję się do „Terry” i startuję w samorządowych wyborach. Ktoś z tym bajzlem musi przecież w końcu zrobić porządek! Przyznam się szczerze, że jego wyznanie zbiło mnie trochę z pantałyku, bo w świecie politycznej poprawności, szczerość to elegancja chamów, a Zenek szczery jest aż do bólu i to się może nie spodobać. Jesienią zresztą zobaczymy. Hasło w każdym razie już ma: „Terra k… my!!!” Oby tylko wyborcy dopisali, bo z tym zawsze może być różnie.
                       
Tomasz Czuk