Marzena Góra: Z łopatą na szafę

No i mamy wiosnę. A przynajmniej tę kalendarzową, bo aura za oknem jakoś niespecjalnie mnie w tym fakcie jeszcze czasami utwierdza, zwłaszcza rano, kiedy w czapce już się głupio wygląda, a bez niej w potylicę zimno. I spośród wielu bardzo przyjemnych aspektów, które ta pora roku zwykle z sobą niesie, są też i takie, które zbytnim optymizmem jednak mnie nie napawają. No bo wiadomo, że po prawie półrocznej egzystencji w chłodzie, mrozie i ciemnościach zapadających zaraz po tym, jak człowiek tylko skończy obiad konsumować, to nam teraz słońca potrzeba. Człowiek do parku się przejdzie, tym sposobem kondycję sobie po tej przydługiej zimie podciągnie, powietrzem pooddycha (jednak odnośnie drażliwego tematu ewentualnej świeżości wyżej wspomnianego wypowiadać się nie będę), oblicze swe ku słońcu skieruje, co by na kosztownych fototerapiach trochę przyoszczędzić. Zwłaszcza, że zaraz nas zacznie porządnie i za darmo gdzieniegdzie słońce przygrzewać.

I jak już się rozruszamy, pooddychamy i się ponaświetlamy, to możemy pełni energii, entuzjazmu i zapału przejść do tych mniej optymistycznych aspektów związanych ze zmianą pory roku. Bo wypadałoby przecież chałupę po tej zimie choć trochę odgruzować. A wiadomo, że przez ostatnie miesiące większość ludzi jednak o grzańcu i kocu marzyło, niż o wycieraniu, układaniu, przekładaniu i sortowaniu rzeczy niezwykle nam do życia niepotrzebnych. A przecież wszyscy wielcy psychologowie, którzy swoje wywody głównie w kolorowych babskich czasopismach wygłaszają, zgodnie i uparcie twierdzą, że jak się ma porządek w domu, to ma się też porządek w głowie. I idąc za tą mądrą myślą teraz ja już wiem, kto u nas w naszym małym, nadtrzesieckim gródku ma w domu niezły bajzel. No, ale ja nie o polityce przecież chciałam...

W każdym razie jak zwyczaj, tradycja i rozsądek nakazuje, łopatę i inne niezbędne akcesoria w dłoń należy chwycić i na podbój szafy wyruszyć. A motywacja jest nie byle jaka, która zwłaszcza do babskiej części populacji przemawia. Bo jak szafę zwyczajnie strach uchylić, żeby nas lawina szmat, szmatek i szmateczek nie powaliła, to głupio tak narzekać, że nie mamy się w co ubrać. A i domownicy jakoś dziwnie zawsze spoglądają, jak kolejne zawiniątka, gdzieś na wyprzedaży upolowane, próbuje się (z marnym z resztą skutkiem) do chałupy niepostrzeżenie przemycić.

A jak sobie z tym ciuchożerczym potworem (przez niektórych ignorantów zwanym `babską szafą`) poradzimy, to kilka problemów nam automatycznie zniknie. Bo już nie trzeba będzie niepewnych podchodów do tej bestii robić, żeby tylko rękę w małą szczelinę wcisnąć i z paszczy potwora po omacku i "na czuja" coś sobie z rana wylosować (wiadomo, nie ma co ryzykować żeby po szerszym otwarciu drzwiczek lawina torebek, czy innych sweterków życia nas nieopatrznie nie pozbawiła). No i przecież jak już te pięćdziesiąt bluzek, dwanaście par spodni, osiem spódniczek i pięć par butów w koszu wyląduje, to nic innego nam nie pozostanie, jak na łowy sklepowe wyruszyć - bo przecież miejsca to my mamy teraz sporo, a pustkę psychologowie zawsze każą czymś innym wypełniać. Co prawda rady gazetowych `psychoekspertów` coś o jakiejś duszy wspominają, ale porady zawsze na swoją korzyść należy interpretować, a z resztą - co tam dusza, jak szafa pusta!

A po zakupowych hulankach i swawolach, w ramach pokuty i dla czystości sumienia, resztę chałupy można jako tako z kurzu powycierać. I tym sposobem wilk syty i owca cała. Tfu... i chałupa sprzątnięta i baba zadowolona. I sobie można przez jakieś najbliższe pół roku znowu beztrosko bałaganić.

Felieton ukazał się 29 marca w tygodniku Temat