Idzie jesień, nie ma na to rady...

Temat nr 532 / 9 września 2010

Oj, nie  rozpieszcza nas ostatnio pogoda,  nie rozpieszcza.  Noce chłodne jak skandynawski design, w dzień leje jak z cebra, a w zeszły piątek mieliśmy nawet pod Wierzchowem trąbę powietrzną. Mój sąsiad Zenek, który nie należy do ludzi o wątpliwym ilorazie inteligencji, twierdzi, że we wrześniu tak powinno być,  bo jak człowiek z urlopu wraca do pracy, to wtedy  mniej boli. I ja mu wierzę. Ma chłop w tym ustępie kupę racji. Zła pogoda rzeczywiście łagodzi skutki bolesnego powrotu do obowiązkowej rutyny dnia powszedniego, sprawia, że nieco łatwiej wchodzimy w kierat codzienności. A to już w perspektywie nadchodzącej jesieni naprawdę bardzo dużo. Cokolwiek by jednak nie mówić, koniec wakacji to koniec wakacji i na upały nie ma co liczyć. Zresztą w tym roku i tak nam wystarczająco nadojadły. Dlatego też drodzy Państwo, czy nam się ta konstatacja spodoba, czy nie, musimy pogodzić się chyba z przygnębiającym faktem, że lato jest już tylko w PZPN - niestety.
Nam pozostaje polska jesień, i to niekoniecznie ta złota, a to wbrew pozorom niebezpieczna pora roku. Mniej co prawda będzie utonięć, ale za to szaruga, deszcze, przeziębienia, grypa,  no i ma się rozumieć kolejne rozdanie politycznych kart w samorządowych wyborach. Kto się okaże jokerem? Zobaczymy już w listopadzie.
Tymczasem nie pozostaje nam nic innego jak uważnie śledzić raporty meteorologiczne, a one nie napawają optymizmem. Na domiar złego do paskudnej ostatnio pogody dostroiły się niesprzyjające okoliczności przyrody – żeby sparafrazować wiekopomną sentencję jednego z bohaterów „Rejsu”. Chodzi bowiem o to, że aniśmy się w Szczecinku obejrzeli, a już urosła nam konkurencja, i to niemal po sąsiedzku. W niedalekim Margoninie bowiem powstał wyciąg do nart wodnych. Mniejszy co prawda od naszego, ale za to bliżej Poznania, więc o miłośnikach nart wodnych i wakeboardu z Wielkopolski możemy już chyba zapomnieć. Trochę szkoda. Poznaniacy rozrzutni może nie są, to fakt, ale zawsze jakiś pieniądz z nich w Szczecinku zostawał. Jak nie na wyciągu to przynajmniej na fotoradarze można ich było na parę złociszy skaleczyć.  No, ale w świetle ostatnich rewelacji z Margonina to już chyba nieaktualne. Marzenie psa o parówkowym lesie - jakby to obrazowo ujął jeden z moich znajomych.
Aż strach pomyśleć co będzie, jak nam za parę lat nową obwodnicę otworzą. Mój sąsiad Zenek twierdzi, że pies z kulawą nogą wtedy do nas nie zawita, choćbyśmy za darmo turystów wodnymi taksówkami na Mysią Wyspę wozili. Nie podzielam jego sceptycyzmu, ale muszę przyznać, że zasiał mi jednak w sercu pewien niepokój. A co jeśli ma rację? – to pytanie powraca wciąż w moich myślach niczym mantra zwątpienia. Już raz tak zresztą było. Dawno, bo dawno, ale było. W 1368 roku, kiedy w wyniku przyłączenia do Polski Starego Drawska dokonano korekty szlaku solnego. To właśnie wówczas umarły marzenia szczecineckich mieszczan o gospodarczej potędze, a kawalkady pomorskich kupców zamiast przez Szczecinek ciągnęły od tej pory do Wielkopolski przez Drahim. Mieliśmy po prostu pecha, nie da się ukryć. Oby historia się nie powtórzyła, bo ryzyko jest spore, a zabawa bynajmniej nie gwarantowana. Jedno jest w każdym razie pewne. Powstanie wyciągu w Margoninie może nam trochę pokrzyżować promocyjne plany – i trzeba się będzie nieźle sprężyć, aby zatrzymać w naszym mieście pędzącego nad Bałtyk turystę. Nie wiem jeszcze tylko jak, wszystko jednak wskazuje na to, że łatwo nie będzie. A było już tak pięknie… Największą zagwozdkę ma oczywiście SzLOT, który będzie się musiał zmierzyć z nowymi wyzwaniami. Czy sobie z tym poradzi? Zobaczymy latem, bo tegoroczna jesień już stracona.
                                              
Tomasz Czuk