Ze Szczecinka do Abu Zabi. Niesamowita droga Natalii Babińskiej

- Sport w moim życiu był obecny w wielu dyscyplinach, aczkolwiek epizodycznie. Miałam szansę trenować szermierkę, lekkoatletykę, taniec, skok wzwyż. Połączenie tego z nauką w szkole było dla mnie niebywałą lekcją samodyscypliny, wytrwałości, pokory i dobrej organizacji, a także niepoddawania się w trudnych sytuacjach, a momentami bywało ciężko. Uprawianie sportu połączyło mnie z odżywianiem, bo te dwie rzeczy pokrywają się wykazując synergistyczne połączenie. Jedno bez drugiego daje 50% sukcesu. Stąd chęć rozpoczęcia studiów dietetycznych ze specjalizacją dietetyka sportowa. W międzyczasie spełniłam swoje marzenie od gimnazjum i zostałam instruktorem fitness! I właśnie ten zawód nauczył mnie najwięcej o sobie!

- Na początku było ciężko - znalezienie pracy, prowadzenie grupy, projektowanie treningów. Wiele razy słyszałam “nie”, wiele krytyki i nieprzyjemnych sytuacji na początku drogi zawodowej były ciężkie i już chciałam nawet zrezygnować, ale powiedziałam “nie”! Po prostu, nie! Tyle czasu spędzonych na szkoleniach nie mogło pójść na marne. Długa droga metodą prób i błędów pozwoliła mi w końcu stworzyć z siebie instruktorkę, jaką zawsze chciałam być. Dało mi to dużo pewności siebie, i od prowadzenia grup gdzie przychodziło 2-3 osoby, prowadziłam grupy liczące ponad 30 osób. I to na jednych zajęciach. To bardzo skondensowana historia, ale taki proces zajął mi 5 lat! To nie wydarzyło się z dnia na dzień, niestety, ale nauka jaką wyciągnęłam z tego jest bezcenna! Na cześć tego wszystkiego i przypomnienia mi jaką osobą się stałam zrobiłam tatuaż plank na przedramieniu. Ulubione ćwiczenie, ale i znaczenie symboliczne. A teraz po tych 5 latach mówię do Ciebie z Abu Zabi z Emiratów Arabskich!

- Wycieczka autostopem przez całe Lazurowe Wybrzeże, uciekania gangom kur w Portugalii (śmiech), odwiedzenie domu Picassa w Maladze, widok wodospadu Niagara w Kanadzie, Watykan i zalążek wspaniałej cywilizacji w Rzymie oraz jeszcze wiele innych miejsc były cudowną okazją poznania wielu ludzi, kultur i kreowania niezapomnianych wspomnień. Zawsze też chciałam spróbować pracy jako animator sportowy w zagranicznych kurortach

- Pomyślałam, a chociaż spróbuję! Nie sądziłam, że ktoś się odezwie, ale pewnego dnia otwierając pocztę się zdziwiłam. Odezwali się z Kanady, ale także z Abu Zabi. A, że nie dane było mi zobaczyć nigdy Abu Zabi, zdecydowałam się na to miejsce. W Poznaniu doznałam okresu stagnacji zawodowej i poczucia, że szczerze nic mnie tam nie trzymało oraz chęć zmiany i doznania czegoś totalnie nowego stały się moją  motywacją do wyjazdu. Bardzo ciężko było mi się rozstać z cudownymi osobami, które tam poznałam, strasznie tęsknię za moimi przyjaciółmi i podopiecznymi, ale mamy cały czas kontakt, a dwie moje przyjaciółki za miesiąc przylatują

- Na początku bardzo się bałam wyjechać, dużo niewiadomych, nowy język, kultura, obyczaje, klimat (aktualnie jest 30 stopni, a będzie więcej!) odciągały mnie od tego pomysłu, ale nie ma nic do stracenia, a zawsze można wrócić. I takie myślenie radzę każdej osobie, która by chciała spróbować. Jest strach - wiadomo, tylko głupi się nie boją, ale benefity przewyższały szalę. Wspaniałe doświadczenie, szkolenie języka, zobaczenie wielu pięknych miejsc, poznanie ludzi z wielu zakątków świata - w naszym studio jest wielka mieszanka narodowa - przełamanie swoich własnych barier jest bardzo cenne i nauką, którą nikt Ci nie odbierze. Wiadomo względy finansowe jak najbardziej, jednak, gdy ta kwestia jest uregulowana, stabilna, i pozwala Ci na normalne życie, zakup jedzenia i tak dalej, można cieszyć się podróżą

- Jestem tu niecałe trzy tygodnie i codziennie odkrywam coś nowego o tym miejscu. Jest bardzo bezpieczne, ponieważ prawo jest tu bardzo surowe. Jest tu bardzo dużo kotów (śmiech), ludzie są bardzo otwarci i bardzo mili, prowadząc zajęcia, czasem brakuje mi słowa po angielsku, to panie są jak najbardziej wyrozumiałe i często takie sytuacje obracamy w żart. Jeśli chodzi o pogodę - jest tu ciągłe lato, aktualnie jest tu 30 stopni, jednak przez dużą wilgotność powietrza odczuwalna jest wyższa. Kwiecień jest czasem Ramadanu, jednak jest okres ruchomy zależny od faz księżyca. Ramadan to święty czas dla ludzi wyznających islam, między wschodem a zachodem słońca poszczą - nie jedzą i nie piją. Mają tylko dwa posiłki przed wschodem (Suhoor) i po zachodzie (Iftar). Ludzie wyznający inną wiarę jak na przykład ja, nie muszą stosować się do tych zasad, aczkolwiek w dobrym geście jest szanować panujący tu czas, który dla "lokalsów" jest wyjątkowy. Nie jem i nie piję podczas gdy idę ulicą, nie chodzę w krótkich spodenkach czy bluzkach odkrywających ramiona. W pracy przy podopiecznych też nie jem i nie piję, tylko idę na zaplecze. Natomiast po Ramadanie jak najbardziej można. Więc bardzo ciekawy element ich życia. Gdy odkryję trochę więcej, na pewno się tym z Tobą podzielę, bo tu codziennie doznaję szoku komparując rzeczy, obyczaje z Polski do arabskich

- A dalej? Zobaczymy, może zostanę, może dalsza podróż. Tydzień przed wyjazdem do Emiratów dostałam propozycję pracy na Malediwach, ale kurczę było już za późno, więc może następnym razem (śmiech). Korzystając z okazji, chciałabym wysłać całusy mojej Mamie Dorocie, która wspierała mnie w tej decyzji i teraz w chwili próby bardzo mi pomaga i mogę na nią liczyć. I pozdrawiam moich cudownych ludzi z Poznania, dzięki którym też stałam się osobą jaką jestem.