Eva Minge o śmierci 30-letniej Izy: Stan prawny to jedno, a stan służby zdrowia to drugie

Długo się zastanawiałam czy opisać moje osobiste doświadczenie, które pomimo upływu czasu jest dla mnie bolesne. Ale uznałam, że głos osób popularnych jest mocniejszy i może kogoś zainspiruje moja historia . Planowałam dużą rodzinę, chciałam mieć minimum troje dzieci. Trzecia ciąża nie była więc przypadkiem. Od początku czułam się fatalnie ale uznałam, że to minie . Szybko zorientowałam się za każdym razem, że jestem w ciąży więc lekarz miał możliwość ocenić sytuację we wczesnym stadium. Niby wszystko w porządku ale…

Po dwóch tygodniach od wizyty czułam się już tak źle, że gorączka i zawroty głowy zmusiły mnie do leżenia. Plamienie i to takie dziwne zaniepokoiło i zadzwoniłam do lekarza. Kazał natychmiast przyjechać. Po badaniu stwierdził, że serce bije ale jemu się ta ciąża nie podoba a zwłaszcza moje samopoczucie i wyniki . Zasugerował aborcje . Nie zgodziłam się. Wróciłam do domu i z godziny na godzinę czułam się gorzej . Kolejnego dnia moja Księgowa uprzedziła mnie, że jak nie zrobię co zaleca lekarz zadzwoni do moich rodziców, że próbuje się zabić. Kolejne dwie doby, krwawienie, fatalne samopoczucie i pojechałam znowu do lekarza. Usiadł naprzeciwko mnie, wziął za rękę i mówi: - Ma pani dwoje zdrowych dzieci, ma pani więc dla kogo żyć. Natura czasem wie co robi i ta natura wyraźnie nie chce tej ciąży w pani. Proszę nie igrać z życiem w imię życia, bo umrze pani razem z tym płodem. Nie nazwał go dyplomatycznie dzieckiem. I dodał, że moje dzieci zapłacą najwyższą cenę, bo stracą matkę

Żyjemy w czasach wysokiej cywilizacji i nowych technologii. Szkoda, że ludzie zamieniają się także w maszyny… do zabijania. Stan prawny, to jedno, a stan służby zdrowia to drugie. Tu można było zgodnie z prawem wykonać aborcję. Co spowodowało, że nie została wykonana? Niezrozumienie ustawy? Czy ludzka ignorancja i sytuacja opisana przez koleżankę z sali i matkę zmarłej dziewczyny? Niestety jest to normą, znieczulica, anonimowy pacjent z numerkiem choroby, który jest intruzem, problemem w dolinie bogów, którzy szafują ludzkim życiem. Ustawa też jest tu winna, bo kobieta powinna mieć prawo w takiej sytuacji nakazać usunięcie takiego płodu bez czekania na decyzje lekarza

Widzę, że wielu ludzi nie zrozumiało mojego przekazu w poprzednim poście. Ustawa to jeden problem, złożony. Drugi poważny problem, to system polskiej służby zdrowia OD ZAWSZE. Rozpoczynając od rekrutacji na akademie medyczne i do szkół pielęgniarskich. Brak możliwości zorientowania się obu stron czy kandydat do pracy z ludzkim życiem nadaje się do tak odpowiedzialnego i wymagającego ogromnej empatii i inteligencji emocjonalnej zawodu

Od bardzo wielu lat pomagam charytatywnie, z pasji, wrócić ludziom do zdrowia lub… lżej umrzeć, tak umrzeć. Na moich rękach odeszło kilkadziesiąt osób. Przerażające? Nie, piękne. Pomagam zminimalizować skutki ciężkiej choroby, kalectwa. Znam wielu wspaniałych lekarzy, cudownych, znam oddane swojej misji pielęgniarki ale znam i czarną stronę, przerażającą znieczulicę i upokarzanie pacjentów-chorych ludzi, bezbronnych, którzy w piżamach czują się jak ktoś gorszy, obdarty z człowieczeństwa. Dramatem jest też biurokracja, która została nałożona na lekarzy, a oni nie szli na ekonomię tylko na medycynę. Jest ich zbyt mało i są zmęczeni, sfrustrowani i odbija się to na jakości ich pracy. A nasze życie jest w ich rękach

Znam takich lekarzy, którym można pomniki budować ale znam i... . Nie będę nikogo piętnować, ale dopóki na medycynie nie będzie przedmiotów, które nauczą przyszłych lekarzy nie tylko myśleć, ale i czuć, to będzie jak jest. Każdy kandydat na studenta medycyny powinien pierwszy, wstępny egzamin zaliczyć po roku pracy jako personel pomocniczy w szpitalu na najcięższych oddziałach i w hospicjach . Później dopiero książkowa wiedza, której można się zwyczajnie nauczyć. Predyspozycji do bycia człowiekiem godnym poświęcenia mu ludzkiego życia nie nauczy się, to się ma albo nie, jak słuch absolutny czy głos w kilku skalach. I tak jak disco polo nie wymaga wielkiego talentu, tak każda jedna specjalizacja medyczna owszem. Patrzmy szerzej na problem i nie bójmy się o nim mówić, zwłaszcza tam gdzie istnieje. Lepiej być nieznośnym, uciążliwym pacjentem, jak martwym. Pacjent, który czuje się zaopiekowany i bezpieczny nigdy nie jest trudny, jest wdzięczny. Mną opiekował się kiedyś w tym temacie bardzo mądry, empatyczny lekarz