Nieuleczalne to nie to samo co bezsilne. 30 maja przypomina o życiu ze stwardnieniem rozsianym

Stwardnienie rozsiane (SM) nie wybiera. Może dopaść dwudziestolatka, osobę w sile wieku, a niekiedy długo nie daje o sobie znać. Ale kiedy już uderzy, zmienia wszystko. I właśnie o tych zmianach – oraz o tym, że z SM da się żyć aktywnie i z godnością – przypomina obchodzony co roku 30 maja Światowy Dzień Osób Chorych na Stwardnienie Rozsiane. W Bornem Sulinowie ten dzień trwa cały rok.

Dla nich rehabilitacja to nie opcja – to życie. Tak wygląda codzienność osób z SM w Bornem Sulinowie

– mówi Piotr Misztak, prezes Centrum Rehabilitacji dla Osób Chorych na Stwardnienie Rozsiane. 

Ośrodek działa od osiemnastu lat i jako jeden z nielicznych w Polsce prowadzi program rehabilitacji neurologicznej w ramach kontraktu z NFZ – dedykowany właśnie osobom ze stwardnieniem rozsianym.

SM to przewlekła choroba neurologiczna, która uszkadza układ nerwowy i prowadzi do różnych – często nieprzewidywalnych – objawów. W Polsce choruje na nią około 57 tysięcy osób, a każdego roku diagnozę słyszy kolejnych 2,5 tysiąca – zazwyczaj ludzie między 20. a 40. rokiem życia.

W Bornem Sulinowie nie próbują leczyć niemożliwego. To nauka tego, jak radzić sobie z chorobą i nie dać się jej całkiem rozgościć. Kompleksowa rehabilitacja – ćwiczenia, masaże, fizykoterapia, neuroterapia, psycholog, logopeda, zajęcia grupowe, muzyka, zajęcia w wodzie, a nawet trekking i relaksacja – wszystko to składa się na codzienne funkcjonowanie pacjentów.

– tłumaczy Piotr Misztak.

Dlatego kluczowa jest szybka diagnoza i jeszcze szybsze włączenie rehabilitacji. Nie czeka się na pierwsze widoczne objawy – przecież lepiej wyprzedzać chorobę, niż ją gonić. A walka z SM to i tak maraton. Ale z odpowiednim wsparciem – medycznym, psychicznym i społecznym – można ten dystans pokonać z podniesioną głową.