Wszyćko bez te wirusy

Niby mało nas, a od czasu do czasu hałas na cały kraj. Tym razem nie było ani o wystawieniu rachunku dla prezydenta, ani o księdzu dyskutującemu z delegacją tutejszej młodzieżowej elity intelektualnej, ani o facecie z siekierą biegającym nocną porą po drodze szybkiego ruchu. 

Otóż kilka dni temu, w głównym wydaniu wiadomości TVP pokazali – przyznajmy kolejny już raz - naszego pana burmistrza. Tym razem nie jako oskarżonego, ale jako... ofiarę! Tego nawet w najśmielszych wizjach nikt nie mógł się spodziewać. Otóż pan burmistrz – oby rządził swoją krainą jak najdłużej, a słońce nad nią nigdy nie zachodziło - padł ofiara podstępnego wroga.

Od razu prostuję, nie chodzi o PiS, który na równi z amerykańskim imperializmem i zachodnioniemieckimi odwetowcami jest największym wrogiem całej postępowej, a więc prawdziwie europejskiej ludzkości. Okazało się, że tym razem siły i demonicznej przewrotności wroga najwyraźniej niedoszacowano. Tak się hultaj zakamuflował, że nawet jednego z tutejszych posłów wyprowadził w pole. Chodzi o koronawirus. Tutejszy poseł do niedawna twierdził, że to jedynie taka nieco większa grypa. Ci, którzy uwierzyli - jakby nie było specjaliście- srodze się zawiedli. 

Pan burmistrz był na proteście miejscowych kobiet. Co prawda większość z nich w zbuntowanym wieku wczesnolicealnym, ale nie czepiajmy się szczegółów. Wszystkie były i są nadal, choć już nie wychodzą na ulicę, niezadowolone z werdyktu Trybunału Konstytucyjnego. Do tej pory były zadowolone z Konstytucji, teraz wzorem tych z wielkich miast są już jakby nieco mniej zadowolone. 

Ich niezadowolenie jest tak znaczne, że nie da się go określić nie tylko w skali Beauforta, a nawet - jak w przypadku trzęsienia ziemi – w skali Richtera. Nic też dziwnego, że do jego określenia użyto najbardziej przystającego do „zaistniałej sytuacji”, czyli wulgaryzmu. Na demonstracji było całkiem sporo uczestniczek i uczestników, choć oni akurat siedzieli głównie za kierownicą w samochodach naciskając klaksony. Być może, któraś albo któryś z nich wspaniałomyślnie podzielił się z burmistrzem „grypowym” wirusem?

I choć każdy starał się zachować społeczny dystans, to jak to bywa w tłumie, zawsze znajdą się bezinteresowni społecznicy. Część uczestników wniebogłosy wykrzykiwała „wypier...”. Słowo to do tej pory uważane było za wulgaryzm i w powszechnym użyciu było wtedy jedynie, kiedy pijane towarzystwo wyrzucano z knajpy, lub na terenie wojskowych koszar albo na budowie. Teraz zostało wchłonięte do słownictwa używanego także przez tych, którzy określają się jako „establiżmęt”. Przyznajmy, że owego dosadnego hasła nie da się wymawiać cichcem, a jedynie tubalnym, wrzaskliwym głosem. Tak więc efekty musiały były skuteczne i natychmiastowe.

Jak twierdzą znawcy, kichanie, kaszel, a nawet donośna wymiana zdań, powoduje przedostawanie się do otaczającego nas powietrza nieporównanie większej dawki różnego rodzaju bakterii, wirusów w tym tych mocno zaraźliwych. Skutki mogą być opłakane, czego dowodem jest choroba pana burmistrza. A jeśli ktoś by zapytał, a dlaczego tam poszedł, to odpowiedż może być tylko jedna: On nie mógł nie być tam, gdzie się ludziom dzieje krzywda. Każdy społecznik, a przecież z takimi mamy z reguły do czynienia nie tylko w lokalnym samorządzie, tak by postąpił. Prawda?

Ostatnio najbardziej pokrzywdzonymi – rzecz jasna oprócz protestujących małolatów, którym nie pozwolono bazgrać po kościelnych murach, okazali się sprzedawcy kwiatów. Tyle że tu na serio. Zupełnie nieoczekiwanie na Wszystkich Świętych zostali pozbawieni zarobku. W niektórych miastach samorządy postanowiły kwiaty odkupić, aby upiększyć nimi parki lub cmentarze. U nas burmistrz na taki pomysł nie wpadł. Nic dziwnego, wszakże padł ofiarą straszliwego i podstępnego wirusa. Ale to mały pikuś. Wiadomo, że jak nie ma kota, to myszy harcują. Okazało się, że rolę gospodarza przejął teraz ratuszowy rzecznik. A przecież rzecznik jest osobą mianowaną i nikt go nie wybierał, nawet na spotkaniu towarzyskim przy piwie...

Taką właśnie rzeczywistość zauważył jeden z tutejszych radnych wojewódzkich. Znaczy, chodziło mu o „pogubionego” gospodarza, a nie o piwo. Swoje spostrzeżenie przekazał za pomocą Twittera. Wiem, bom sam o tym czytał. Nadziwić się nie mogłem, bo choć niejedno już w moim dość długim życiu widziałem i słyszałem, to dla mnie nowość. Do tej pory towarzysko byli niezwykle zgrani, niczym w dziecięcej opowiastce o dwójce przyjaciół z podwórka. Skąd się wzięła taka niechęć i to publicznie okazywana? Kiedyś nieodżałowany Grześkowiak śpiewał, że „może to wszyćko bez te atomy”. Teraz jak nic, wszystko przez tego wirusa, co go ktoś z „większą grypą” pomylił. 

A propos covidu. Aż zapytać się chce, czy - a jeśli już to - w jaki sposób władze zamierzają ulżyć miejscowym firmom w tym okresie? Nie chodzi o przyjaciół królika i jego pociotków, których i bez tego mają coroczne zniżki i ukryte dotacje, ale o takich malutkich, mieszczących się w jednym czy dwóch pokojach. 

Skoro ratusz zrezygnował od początku roku z zysków ze sprzedaży biletów w Komunikacji Miejskiej, to dlaczego by nie obniżyć wysokich podatków, przykładowo od nieruchomości? Skoro budżet miasta stać na kilkumilionowe dopłaty do tego interesu, to dlaczego nie do tych kilkudziesięciozłotowych? Choćby za kwartał. Tak to prawda. Senne marzenia. Można dodać - pomysł z księżyca. Jakby co, to wciąż obowiązuje hasło „zmień pracę i weź kredyt”. 

A może to „wszyćko bez te” wirusy?

Jerzy Gasiul

felieton ukazał się w 981 wydaniu Tematu Szczecineckiego

Obraz Ulrike Leone z Pixabay