W zgodzie z marzeniami

Doczekaliśmy się takich czasów, że prezenty oraz to, co określamy jako bożonarodzeniowe dekoracje, nie mają nic wspólnego ani z chrześcijaństwem, ani z uświęconą od wieków tradycją. Choć dopiero zaczął się Adwent i do wigilii Bożego Narodzenia jeszcze całkiem sporo dni i nocy, świąteczny nastrój rozpoczął się z chwilą wypalenia się zniczy na grobach w dniu Wszystkich Świętych. Wprawdzie znicze próbowano jeszcze palić nocą przed gmachem szczecineckiego sądu, ale wprowadzenie nowych zwyczajów, idzie jak po grudzie, o czym na własnej skórze przekonali się organizatorzy. 

W galeriach handlowych i marketach trwa świąteczna promocja, a na szczecineckim Rynku pojawiła się nawet przyozdobiona kolorowymi świecidełkami, nieco wyższa niż przed rokiem podróbka prawdziwej choinki. Z racji swoich kształtów bardziej przypomina znany powszechnie wszystkim z geometrii stożek, niż to szlachetne rosnące w lasach drzewko. Złośliwcy mówią, że jakie święta, takie drzewko, ale nie dajmy się wciągać w słowne utarczki, bo tego mamy na co dzień powyżej nosa. 
Spójrzmy na rzecz przychylnym okiem. Otóż błyszcząca podróbka ma tę zaletę, że może służyć przez długie lata. Po prostu, wystarczy przetrzymać gdzieś w magazynie, otrzepać z pyłu i kurzu, i nie tylko za rok, ale nawet w zależności od potrzeb ustawić w należnym miejscu. Nie dość na tym. Jej nowoczesna forma świetnie się wpisuje w nowy styl zagospodarowania placu. Całość ma tyle wspólnego z ratuszem i XX wiecznymi kamieniczkami, co poniektórzy politycy z prawdą. Wprawdzie wizualną symbiozę stożka i płytowej nawierzchni placowej może nieco popsuć śnieg, ale jakby co, ekipy natychmiast białe paskudztwo uprzątną, bo na to jest zagwarantowany specjalny fundusz w budżecie. 
Niewątpliwie prawdziwym jeszcze przedmikołajowym i przedwigilijnym hitem, okazała się prezentacja mieszkańcom dopiero co zakupionego z naszych funduszy „miejskiego” balonu. Co nie uszło uwadze widzów, balon jest na niemieckich numerach rejestracyjnych. Podczas napełniania doszło do kolizji z końcówką stożka, czyli ruską, pięcioramienną gwiazdą. Było to niemal symboliczne wydarzenie – ruska gwiazda rozdarła niemiecki balon na polskim placu. To na szczęście - niczym butelka szampana podczas chrztu statku, która miast się rozbić o burtę, wywaliła dziurę. 
Nowy balon zastąpił ten nieco mniejszy, który już nie może sławić imienia naszego miasta po wszelkich landach, bo się zestarzał i latać mu verboten. Tak jak poprzednik, nowy udekorowany został herbem miasta. Co ważne, tym razem herb wymalowano już bez udziwnień, a więc o kształcie zastrzeżonym w statucie miasta! Aby nie było wątpliwości co do pochodzenia czarnego gryfa z jesiotrem, balonową powłokę zdobi kaligraficzna pisanka z nazwą naszego miasta. Prezentacja balonu wywołała gorącą dyskusję pośród tutejszych mieszczan. 
Ale spoko! Z pewnością nie jest to nasze ostatnie słowo otwierające oczy niedowiarkom. Przed nami rok wyborczy i już teraz, sądząc po projekcie budżetu miasta, zapowiada się na całkiem bogato. Owszem, wydatki przeważają nad wpływami, ale jakby co, od deficytu są przecież banki. I choć namnożyło się ich w ostatnich latach tyle, ile wilków w okolicznych lasach, przecież z czegoś żyć muszą. 
Skoro o budżecie mowa, to duże wrażenie na słuchaczach zrobiła ostatnia sesja Rady Miasta, na której radni opozycyjni upominali się o tzw. budżet obywatelski. Moim skromnym zdaniem zupełnie niesłusznie. Otóż, z samej definicji cały budżet jest obywatelski. No bo jaki może być budżet, który przysposobiony został przez rządzącą w mieście Platformę Obywatelską, jeśli nie obywatelski? Realizacja wszystkich zamierzeń jest nie tylko zgodna z dążeniami i pragnieniami tutejszej ludności, ale do tego po linii i na bazie każdego ugrupowania, które chciałoby przejąć w mieście rządy. Wszystkie możliwe (z naciskiem na słowo „możliwe”) do realizacji postulaty w roku wyborczym zostaną zrealizowane. 
A jeśli nie wyjdzie wszystko zgodnie z planem, to nie po to została zagwarantowana całkiem pokaźna kwota na przyjazne (czyt. „nasze”) media, aby potem z obiektywnych trudności tubylcom tak tłumaczyć, by w końcu uwierzyli, że tak być musi. 
                                                                                                                              Jerzy Gasiul