Na leśnej polanie: Robienie bałwana 

Zgodnie z definicją słownikową bałwanem może być śnieżna figura, jak również spieniona fala morska, a w naszym przypadku fala jeziorna przy silnym zachodnim wietrze. Bałwanem może też być człowiek, który rezygnuje z rozumu. Sądząc po większości wpisów w mediach społecznościowych, ich ilość rośnie w szybkości godnej kosmicznej rakiety.

Kilka dni temu obchodziliśmy światowy Dzień Bałwana, którego obchody popsuła bezśnieżna pogoda. No bo jak świętować dzień bałwana bez bałwana? Tej zimy śniegu u nas jak na lekarstwo. Powiem to wprost i być może z tego powodu wielu poczuje się rozeźlonych: I bardzo dobrze, że śniegu nie ma. Śnieżna pogoda zdecydowanej większości wiąże się jedynie z kłopotami. Gdy się pojawia - lawinowo rośnie ilość połamanych kończyn, a i bez tego pod gabinetami chirurgów są zawsze sążniste kolejki. 

W tym miejscu pomijam przemoczone nogi oraz przeżarte solą obuwie i psie łapy.

Białe szaleństwo jest zmorą głównie dla mieszkańców domów jednorodzinnych. Zamieszkujące je kułactwo i drobnomieszczaństwo w drodze uchwał i rozporządzeń, zobowiązane zostało do własnoręcznego odśnieżania przyległych do domostwa chodników. Muszą to robić pod groźbą ukarania mandatem i to bez względu przy jakiej kategorii drogi mają swoje rezydencje. 

Mało tego. Zabieg polegający jedynie na zepchnięciu śniegu na jezdnię lub do swego ogródka (no bo gdzie indziej?) to tylko część obowiązku. Należy zadbać by nie było ślisko. W tym celu  wskazane jest dokopanie się do chodnikowych płytek, a następnie uprzątniecie miotłą białego nalotu. Tylko tego rodzaju zabieg gwarantuje „brak poślizgu”. 

Innym zabiegiem może być posypanie chodnika solą. W tym celu należy kupić ją w najbliższym sklepie. Z reguły sprzedawane są w pięciokilogramowych woreczkach, które ławo można zmieścić w reklamówce z chlebem i bułkami. Użycie soli zwanej urzędowo chlorkiem sodowym, powoduje natychmiastowe powstanie błotnistej mazi. Tego rodzaju proceder absolutnie nie zapewnia odpowiedniej przyczepności podeszwy do nawierzchni chodnikowej, dlatego należy użyć piasku. Ten ostatni jest do nabycia w najbliższej żwirowni. Problemem jest tylko dojazd. Taczką za daleko (choć mówią, że 6-10 km to tyle co pod nosem), a do bagażnika samochodu osobowego koparką się nie nasypie. 

 To i tak dobrze, że kułactwo i drobnomieszczaństwo zostało zwolnione z bieżących napraw przyległych chodników. Z bliżej nieznanych powodów są notorycznie niszczone przez budowę  niezliczonych ilości sieci kablowych, energetycznych, światłowodowych, wodociągowych itp. Sezon trwa na to bez względu na porę roku. Dotyczy to zarówno dopiero co wybudowanych chodników jak również tych z głębokich lat PRL, bo te poniemieckie już się nie zachowały. 

Wszystkie prace mają jedną wspólną cechę - kończą się totalną demolką nawierzchni, która już nigdy nie wraca do swego poprzedniego stanu. 

Ktoś tu kogoś robi w bałwana. Na naszej śródleśnej polanie takie zjawisko jest chlebem powszednim. Zdawać by się mogło, że wystarczy osobie urzędowej przymusić różnej maści wykonawców (z reguły żaden z nich nie ma pojęcia o pracach drogowych) do tego,  czego sami się zobowiązali. Czyli do powrotu nawierzchni do chwili sprzed rozpoczęcia wykonania prac.

Wróćmy do śniegu. Ta biała zmora w naszej krainie jest zupełnie zbyteczna zważywszy, że na narty nikt do nas nie przyjeżdża. Jeszcze kilka lat temu była nadzieja na budowę toru narciarskiego, nawet takiego ze sztucznym naśnieżaniem. I nawet zawiązało się Towarzystwo Narciarskie! Sporo wody upłynęło od tego czasu w Niezdobnej i wszystko skończyło się na nadziei. Od tamtego czasu północny stok Rynkowej Górki zmienił jedynie swoje ukształtowanie. Po raz pierwszy, mimo niedokończonej inwestycji wyszło to z korzyścią dla miejscowego krajobrazu. 

Aby nikogo nie urazić, najlepiej pisać o pogodzie. To tylko tyle z okazji dnia bałwana.

Jerzy Gasiul